Hâcegân Vakfının ve Yolunun Hizmet Anlayışı:

Hizmetin kaynağının Cenâb-ı Hak (cc) olduğunu belirtmiştik. İnsan, yaratılma isteğiyle ve “ol” emriyle vücuda gelişinde ilk hizmetini almıştır. Bu hizmet ile eğitimi başlamıştır. Bedenen dünyaya geldiğinde ise bu sefer de karşılıksız hizmet, anne tarafından yapılmaya devam edilmiştir. Kendisine hizmet edildiği için de içi hizmet etme aşkı ile dolmuştur.  Hizmet görerek büyüyen insanın iç âlemine bu hizmet etme ruhu adeta ilmek ilmek dokunmuştur. Hem de karşılıksız gördüğü hizmet karşısında, karşılıksız hizmet etme aşkı onun mayası olmuştur.

Peygamber Efendimiz (sav), hizmeti bizzat kaynağından öğrendiğini “beni rabbim terbiye etti [1]“ hadisi şerifiyle beyan buyurmuştur. Rabbisinden öğrendiği hizmeti “Her küp içini terler[2]” fehvasınca tüm insanlığa yaşamında göstermiştir. Efendimizin (sav) tüm hayatı, insanlık için güzel örneklerle doludur[3]. O’nun (sav) yaşantısı dikkatlice incelendiğinde içinin hizmet aşkı ile dolup taştığı, bize basit gibi gelecek günlük yaşamında bile bizler için örneklerle dolu olduğu hemen fark edilmektedir . Özellikle hizmet konusunda hizmet eden olmaya gayret etmesi ve hizmet anlayışındaki farklılığı dikkat çekicidir. Efendimizin (sav) gündelik yaşamından alınan kesitlerden hareketle hizmetle ilgili bugünün eksiklikleri üzerinde durarak gerçek ve kâmil hizmet anlayışının nasıl olması gerektiği konusu üzerinde biraz daha detaya girmek istiyoruz.

Kâinatın Efendisinin (sav) Hizmet Anlayışından Kesitler

Bir cihad dönüşünde Efendimiz (sav) ve ashabı kiram istirahate çekilmişlerdi. Mücahitlere yemek hazırlama hizmeti konuşuluyordu. Ashabtan biri, “Ben yemeği hazırlayayım” derken, diğeri; “Ben de su getireyim” diye ilave etti. Bir diğeri ise, “Ben de ateş yakayım” dedi. Allah Resulü (sav) Efendimiz de, “Öyle ise ben de odun toplayayım!” diye ekledi. Ashab;

Siz istirahat buyurun, biz hizmetin hepsini yaparız, sizin de yemeğinizi huzurunuza getiririz! Dediler. Bunun üzerine Efendimiz (sav);

“Bilirim ki siz tüm hizmetleri yaparsınız. Ancak ben hizmet edilmekten değil hizmet etmekten memnun olurum! Ben de hizmet edenlerin arasında olmak ve gücümün yettiği hizmeti yapmak isterim”[4] buyurarak hizmet edilmeyi değil hizmet etmeyi tercih ettiklerini aleni buyurmuşlardır.

Birgün Efendimiz (sav) ashabına su dağıtma hizmetini bizzat kendisi üstlenmişti. Bu sırada oradan geçen bir yabancı, “Bu insanların efendisi kimdir?” diye sorunca Efendimiz (sav); “İnsanların efendisi insanlara hizmet edendir[5]” cevabını vererek hizmet etmeyi insanların efendiliği makamı olarak gördüğünü ifade buyurmuşlardır.

Yine Ashabtan birisi, bir adamı Efendimizin (sav) huzurunda övüyordu. Bu adamı tanıyan diğer sahabe; “Ben de onunla uzun yolculuk ettim, çok ibadet eden biridir. Her konaklamada hemen abdest alıp namaza durur, başka hiçbir işle meşgul olmaz” dedi. Bunun üzerine Efendimiz (sav) araya girerek;

“Her konaklamada hemen ibadete başlayan adamın devesinin yemini, suyunu kim verir, sofra hazırlama hizmetini kim yapardı?” diye sorarlar.

“O hizmetleri biz yapardık!” Ya Rasulallah deyince, Efendimizin (sav)  cevabı şöyle oldu:

“Demek ki siz ondan çok ibadet etmişsiniz! Çünkü siz hizmet eden olmuşsunuz o ise hizmet edilen!”

Hz. Aişe validemize (rah) “Rasûlullah’ın evindeki hayatı nasıldı?” Diye sorulduğunda şu cevapları vermişti; “O (sav), evinde sizler gibi ayakkabısını tamir eden, elbisesini dikip yamayan, koyunlarını sağan, kendi işlerini kendisi yapan birisiydi.[6]“

Efendimizin (sav) hayatı bu ve benzer olaylarla doludur. Hizmet edilmekten hoşlanmayan, kendi işlerini kendisi yapan, söküğünü ve ayakkabısını kendisi tamir eden, hizmet edilen olmaktan çok  “hizmet eden” olmaya gayret eden bir Paygamber (sav). Bu örnekleri bugün kendi yaşamımıza veya örnek olarak gördüğümüz dini cemaat veya grupların liderlerinin yaşantılarına vurabiliriz. Kıyaslayalım Allah (cc) aşkına. Bir bakalım kendimize ve toplumumuzdaki örnek şahsiyetlere (!), bir de kâinatın Efendisine (sav)…

Kısaca zamanını sırf ibadetle geçiren bir topluluk olmak yerine insanların ihtiyaçlarının giderilmesi gayretine düşen topluluk olmak bugün ibadet etmekten daha önem arz etmektedir. Efendimiz (sav) zamanında İslâm topluluğu bugünkünden daha basit bir yapıya sahipti. Bugün içinde yaşadığımız toplum ve hizmet araçları daha farklıdır. İnsanların selameti için, huzur ve refah içerisinde yaşam sürmeleri için öncelikle güvenlik hizmeti gereklidir. Bunun yanında adalet ve sağlık hizmeti, eğitim hizmeti gibi birçok hizmetler insanın maddi ve manevi gelişimi için olmazsa olmaz şartlardandır. Eğer özgürlük yoksa kimi ibadetler de yoktur. Özgür değilseniz size cuma namazı farz değildir. Bu sebeple elhamdülillah bugün yaşadığımız ülkemizde kimi kısıtlamalara rağmen bu manada özgürüz. Cenâb-ı Hakka ibadet eden numune bir topluluk elbette bulunmalı. Ancak bu örnek topluluk insanın maddi ve manevi yaşamı için ibadet ne kadar gerekli ise diğer hizmetlerin de yapılması en az yapılan bu ibadetler kadar gerekli olduğu hususunu hatırdan çıkarmamalıdır.

Yukarda zikredilen hadisi şerifteki iki insan profiline dikkat çekmek istiyoruz. Efendimiz (sav), yolculuk esnasında mola yerinde abdest alıp namaza duran ve bu tarz ibadetten başka işleri önemsiz görüp başkalarına bırakan kişinin ibadet ve hizmet anlayışı ile mola sırasında anın gerekliliğini yerine yetiren, yani develere su veren, sofrayı hazırlayan kişinin, ibadet ve hizmet anlayışını birbirleriyle kıyaslamış ve ikinci kişinin hizmetinin ve ibadetinin daha büyük olduğu alenen beyan buyurmuştur.

Bu basit örneği hayatımızın tüm alanlarına vurmak mümkündür. Bugün ülkemizde şer odakları ile girişilen mücadelede yapılan eylemlerin hepsi kim ne derse desin Cenâb-ı Hak nazarında ciddi bir hizmettir. Gece sabahlara kadar kılınan namaz yerine ülkenin selameti ve güvenliği için sabahlara kadar kafa yoran kişinin hizmeti daha övülmeye layıktır. Bu sebeple kısır hizmet anlayışının terk edilmesi gerektiği üzerinde uzunca durmuştuk. Hizmeti ibadetsel faaliyetlerin yayılması, cemaatin isminin tüm ülkede duyulması şeklinde anlarsak hem kendimize hem de ülke insanına yazık etmiş oluruz.

Son dönem İslami cemaatler ve gruplar, hizmet deyince ya yalnızca Allah (cc) için cihat etmek olarak anlamışlardı veya yalnızca Kur’an kursu açmak, cami veya dergâh inşa etmek olarak algılamışlardı. Diğer eylem ve işler boş şeyler, masiva olarak görülmüştü. Sonra bir yirmi sekiz şubat geldi ve tüm kursların ve dergâhların kapılarına kilitler vuruldu. Yapılan onca dua ve niyaz fayda etmedi. Bu musibetten sonra İslami cemaat ve grupların hizmet anlayışları değişti. Ne oldu? Hizmet kavramı asliyetine döndü. Namaz kılan kadar deveye yem veren adamın amelide hizmetten sayıldı. Hatta deveye yem veren insanın hizmeti namaz kılandan daha üstün sayıldı. Yaşadığımız coğrafyada ülkenin güvenlik ve adalet birimleri için insanlar yetiştirildi. Bu insanların güvenlik ve adalet alanında her çabası iki rekât nafile namazdan evla görüldü. Bu alandaki her çaba cihad telakki edildi. Belli kadro ve hizmet birimlerinde bu anlayış olunca şer odakları harekete geçti ancak ibadet aşkıyla gece sabahlara kadar kafalar şer odaklarına yoruldu. Hizmet anlayışı sahih olan gerçek mürşidi kâmiller bu kişilere destek oldu. Teşvik etti. Geceleri sabaha kadar namaz kılan ile insanlığın huzuru ve güvenliği için sabaha kadar nöbet bekleyen polis aynı kemâlde görüldü. Hatta daha üstün sayıldı. Taşlar yerine oturdu. Hizmet anlayışındaki kısırlık terk edildikçe Cenâb-ı Hakkın da yardımıyla birçok kapılar teker teker aralanmaya başlandı. Bugün camimizde ve dergâhımızda rahatça ibadet edebiliyorsak bu deveye yiyecek vermeyi ibadet sayan anlayış sayesinde olduğu unutulmamalıdır.

Efendimizden (sav) sonra hizmet anlayışında çığır açan iki Allah (cc) dostundan burada bahsetmeden geçemeyeceğim. Bunlardan birisi Mevlana Halid Efendimizin çok yakın arkadaşı ve halifesi, Abdullah-i Nehri hazretleri ve diğeri yakın tarihimizin üstad isimlerinden Bediüzzaman Said Nursi hazretleri.

Hâcegân Büyüklerinden Abdullah-i Nehri Hazretleri ve Hizmet Anlayışı

Hâcegân yolunun büyüklerinden Abdullahi Nehri Hazretleri, Mevlana Halidi Bağdadi (ks) efendimiz ile aynı dönemde yaşamış büyük bir Allah (cc) dostudur. Bu iki zat Hâcegân yoluna girmeden önce de çok iyi arkadaştırlar. O zamanlarda Delhi’de Şahı Dehlevi (ks) adında bir Allah (cc) dostunun varlığından bir vesile haberleri olur. Abdullah-i Nehri Hazretlerinin maddi durumları iyidir. Ticareti, bugünkü manada inşaat işleri üzerine kuruludur. Mevlana Halid efendimizle birlikte Şahı Dehlevi Hazretlerine talebe olmaya Hindistan’a gitmeye karar verirler. Mevlana Halid efendimizin maddi imkânı yoktur. Hindistan’a gitmek ister ancak cebinde yol parası dahi yoktur. Abdullahi Nehri Hazretleri kendisine bir öneride bulunur. Derki, “Ben buradaki işlerin başında kalayım. Buradaki ticaretimiz açık kalsın, ikimizin de maişetini kazanayım, senin yol paranı ve tüm masraflarını ben karşılayayım. Sen Hindistan’a git. Bu zata müntesip ol. Hâcegân yolunun usul ve esaslarını öğren sonra gel bize uygula. Biz de burada senin yanında seyrimizi tamamlayayım” derler. Mevlana Halid efendimiz bu teklife sıcak bakarlar, anlaştıkları gibi Hindistan’a giderler, Şahı Dehlevi Hazretlerine müntesip olurlar. Nakşibendî yolunun tüm inceliklerini öğrenirler ve Şahı Dehlevi efendimizden hilafet alarak dönerler. Abdullahi Nehri hazretleri heyecanla arkadaşını beklemektedir. Mevlana Halid efendimiz Hâcegân yolunun usul ve esaslarını kendi yaşadığı seyir ve sulûkunu anlatır. Vasılı ilallah için öncelikli olarak zikri tavsiye eder. Beş bin Allah (cc) lafzı ile zikir tarif etmek ister. Süreci anlatır. Bu beş bin lafzı celal daha başlangıçtır. Yüzbir binleri falan duyunca Nehri Hakkâri hazretleri çıkışır;

“Bu senin anlattığın amele seyri suluğudur. Ben biçare değilim ki. Bak ben inşaat ustasıyım. Sen bana diyorsun ki otur, bilmem kaç bin tespih say. Bu elinden bir iş gelmeyenlerin zikridir. Sen bana deki; tekke yap, mektep-medrese yap, dergâh yap. Filan caminin inşaatını bitir. Benim hizmetim ve zikrim bunlar olsun” buyururlar. Bu çıkış üzerine Mevlana Halid Efendimiz çok düşünür ve bu mesele kendisinde değişik ufukların açılmasına vesile olur. Abdullahi Nehri hazretlerine hak vererek kendisine en iyi bildiği ameli, hizmet olarak verir ve bu hizmeti onun aynı zamanda zikrini ve seyri suluğunu oluşturur. Abdullahi Nehri hazretleri en iyi bildiği işi yaparak yani tekke ve dergâh yaparak büyük Allah (cc) dostu olur.  Hâcegân yolunun zikir ve hizmet anlayışının inceliklerinin de böylelikle ortaya çıkmasına sebep olurlar.

Üstad Bediüzzaman Said Nursi  Hazretlerinin Hizmet Anlayışlarından Bir Kesit

Bediüzzaman hazretleri, kadir gecesinde Mustafa Sungur beye “Ankara’da bulunan milletvekili Tahsin Tola’ya şöyle bir mektup yaz” talimatı verirler. Mustafa Sungur bey kadir gecesi münasebetiyle evrad ve ezkârla coştuğu bir sırada Bediüzzaman hazretlerinin bu emrini algılamakta zorlanır.

İlk bakışta, mübarek bir gecede evrad ve ezkârla meşguliyetin, bir siyasetçiye mektup yazmak gibi “basit, sıradan, önemsiz” gibi görünen bir işten çok daha değerli olduğu düşünülebilir. Ancak Üstad hazretleri meseleye farklı bakmaktadır. Bu sebeple Mustafa Sungur efendinin okumakta olduğu evrad ve ezkârı derhal bir kenara bırakarak o mektubu yazmasını ister.  Üstada göre o gece mektubun yazılması, hizmetin gereği ve maslahatı açısından, evrad ve ezkâr okumaktan çok daha önemli ve önceliklidir. Evrad okumak, kişinin kendisinin şahsî kemâlâtıyla ilgili bir husustur. Ama hizmetin genel meselelerini takiple vazifeli bir milletvekiline yazılacak mektup, tüm insanlığa planlanan hizmetin selâmetini ve tüm insanlığın hukukunu ilgilendirmektedir. Onun için de, kadir gecesinde bile, şahsî evrad ve ezkârdan daha çok önem arz etmektedir.

Yine üstad Bediüzzaman hazretleri Afyonda hapishanede ve mübarek üç aylar içerisinde iken tüm zihnini mahkemede yapacağı savunmaya ayırır. Bu sebeple de kendisini kınar. Boş bir dava için kendisini niye bu kadar yorduğunu düşünür. Her şeyi Hakka havale edip üç ayları zikir ve ibadetle geçirmek ister ancak kendisine cezaevinde öyle ilhamatlar gelir ki yaptığı savunmanın o mübarek aylarda yapacağı en büyük ibadet olduğu kendisine manen bildirilir. Bu husus üstad hazretlerinin tarihçeyi hayat isimli eserinde şöyle geçer; “Bu günlerde kısmen müdafaatla zihnen meşguliyetimden teessüf ederken kalbe geldi ki: O iştigal dahi ilmîdir; hakaik-ı imaniyenin neşrine ve serbestiyetine bir hizmettir, bu cihette bir nevi ibadettir[7]”.

Sonuç olarak; Hâcegân vakfının ve yolunun hizmet anlayışındaki eylemler, yukarıda zikretmeye çalıştığımız örneklerde olduğu gibi zamanın gerekliliğine ve her insanın istidadına göre farklı özellikler arz edebilmektedir. Cenâb-ı Hak tarafından insana ne özellik verilmiş ise onu yine Hakkın hoşnutluğu için insanlığa sunması, hizmetin esasını oluşturmaktadır. Allah’a (cc) ve Rasulüne yapılacak en büyük hizmet; Allahın (cc) i’yalleri hükmünde olan insana yapılan hizmettir.

Cenâb-ı Hak tüm hizmetlerimizi dergâhı izzetinde kabul etsin. Gerçek hizmet anlayışına sahip olmayı ve gerçek hizmet eri olmayı cümlemize nasip eylesin.

[1] Suyuti, el-Câmiu’s-Sağîr, c.I, s.12

[2] Aliyyü’l-Kari, Kübra, s.265.; Acluni, Keşf, 2/157.

[3] Ahzab Suresi, 21. Ayet: “Andolsun, Allah’ın Resûlünde sizin için; …güzel örnekler vardır.”

[4] Muhibbüddin et-Taberî, Hulasatü siyeri seyyidi’l-beşer, s. 87; Zürkani, Şerh, 4/265.

[5] Deylemî, el-Firdevs bi-Me’sûri’l-Hitâb, Beyrut 1986, II, 324.

[6] Müsned, VI, 256.

[7] Tarihçe-i Hayat, s. 512.

Göçük altında kalanlara “sesimizi duyan var mı?” diye sesleniyorlar. Yaşadığımız afet olmasaydı, bu ifadenin bizim için bu denli bir anlamı olur muydu bilemiyorum. Esasında bu deprem afeti nedeniyle hatiften bir ses geliyor kulağımıza; “sesimizi duyan var mı?” diye. Siz de işitiyor musunuz?

Kahramanmaraş depremi insanları üç sınıfa ayırdı. Birincisi kurtulanlar, yani şehitler, yani, göçük altında kalarak can veren kardeşlerimiz. İkinci sınıf insanlar, kurtarıcılardır. Allah’ın izniyle göçükten sağ kurtularak çıkan ve diğer insanlara ibret olan, diğer insanların kurtuluşlarına vesile olmak üzere hayata geri dönenlerdir. Nihayet üçüncü sınıf insanlar da geriye kalan, kurtarılmayı bekleyen, bizim gibi insancıklar güruhudur.

Şimdi yaraları sarma ve muhasebe zamanıdır. Yaraların sarılması konusunda çok şükür ülkemiz imtihanını güzel verdi. Devletiyle, milletiyle, sivil toplum kuruluşuyla. Sağcısıyla, solcusuyla; sakallısıyla, sakalsızıyla…

Ama şimdi meselenin doğru tahlilini yapma zamanı. Röntgeni doğru yere çekip ehil insanların değerlendirme yapma zamanı. Mesele tüm yönleriyle, dini, ahlaki, teknik ve idari yönden hatta milli güvenlik yönlerinden dahi uzman görüşlerin toplanıp sağlıklı bir değerlendirme yapma ve ders alıp bu felaketin bize fısıldadığı hususlara dikkat etme ve gerekenleri behemahal yerine getirme zamanıdır. Aksi halde daha şiddetli hadiselerle karşı karşıya kalınması kaçınılmazdır.

Depremin teknik olarak doğal veya milli güvenliği ilgilendiren teknolojik bir saldırıyla gerçekleştirilmiş olsa bile ortada olan bir gerçek vardır ki o da Cenabı Hakkın bu faciaya müsaadesinin olmasıdır. “Hayrihi ve Şerrihi minAllahi Teala” diyoruz. Hayır ve şer Allah’tandır[1]. Şeriaten sebepler, failler, araştırılıp bulunur, cezalandırılır ancak hakikatte büyüklerimiz, “amrdan, zeydden (ahmetten mehmetten) değil Haktan bilin” şeklindeki telkinleri de asla unutulmamalıdır.

Kitaplarımızda başa gelen musibet ve felaketlerin üç sebebi zikredilir. Bunlardan birincisi işlenen zulüm, günah ve isyanlardır[2]. İkincisi; Cenabı Hakkın imtihanı gereğidir[3]. Üçüncüsü; Cenabı Hak, kişilerin derecelerini artırmak için musibeti verebilir[4].

Bu üç durumu, yaşadığımız deprem felaketine vurmak mümkündür. Günahsız, sabi çocukların şehit olmaları, tertemiz bu dünyadan göçmeleri, onlar için hem kazanılmış bir imtihan hem de derecelerinin artırılması denilebilir. Yine günahkâr da olsa bir Müslümanın göçük altında kalması; günahlarına rağmen şehit hükmünde olacağı için hem derecesinin artması hem de imtihanın başarıyla geçilmesi olarak değerlendirilebilir. Bunlar meselenin kolay ve bireysel değerlendirme kısmıdır.

Zor olan kısmı, Hakka isyanın, İslam’a muhalefetin, azgınlığın, sapkınlığın artması konusundaki değerlendirmelerdir. Mana cephesinde; depremlerin oluş nedenleri arasında; genel olarak zülüm ve haksızlıkların artması ve zinanın çoğalması şeklinde cereyan eden Allaha isyan eylemlerinin olduğu konusunda İslam Uleması arasında ittifak vardır[5]. Zülüm; Hz. Mevlana’nın tabiri ile adaletsizliktir. Hakkı, hak edene vermek adalet, vermemek zulümdür. Zulüm, adaletsizliğin artması şeklinde cereyan eden eylemlerdir. Büyüklerimiz zelzeleyi kısaca şöyle formülüze etmişlerdir: Zelzele eşittir zulüm ve zina… (Z =z+z)

Depremin yaşandığı yerlere baktığımızda; Kahramanmaraş, Adıyaman, Urfa, Gaziantep, Hatay, Malatya ve civarları… Peki, bu bölgelerde mi azgınlık, isyan, genel olarak fuhşiyyat arttı da Cenabı Hak o bölgelere musibet verdi, sorusu hemen karşımıza çıkagelmektedir. Malum fay hattı lut gölünden gelen hat olduğu görülüyor. Lut aleyhisselamın kavmi, bugünkü tabir ile LGBT diye tanımlanan melun güruh nedeniyle helak edildiğini Kuranı mübin bize haber ediyor[6].

Maraş, Antep, Urfa, Adıyaman, Malatya, buralar Türkiye’nin kalbi mesabesindedir. Türkiye’nin genel olarak en muhafazakâr en sağlam tabir caizse Türkiye’nin kalbi diyebileceğimiz yerler olduğu dikkat çekicidir. Mademki mesele Allaha isyan ise bu değerlendirmede zelzelenin ağırlık merkezinin farklı yerler olması gerektiği hemen akla gelebilir. Ancak doğru bakış açısıyla, doğru tefekkürle meselelerin hakikatleri gün gibi açıktadır. Yeter ki kalp gözümüz, gönül kulağımız açık olsun.

Hadiselerin doğru değerlendirilmesi için bakılacak kitap sayısı üçtür. Cenabı Hak bize içinde yaş ve kurunun yani her şeyin olduğu üç kitap vermiştir. Bu üç kitap, birbirinin aynısı hükmündedir, kimi hak dostları bu kitapları üçüzler olarak da değerlendirmişlerdir. Kitaplardan birincisi; Kuranı Kerimdir. İkincisi, kâinat kitabı dediğimiz, kâinatın bizzat kendisidir. Üçüncüsü de insanın bizzat kendisidir. Nerden okursanız okuyun birbirini teyit eder, sizi yanıltmaz. Yeter ki okuma yazmanız olsun. Birinci kitap olan Kuranı Kerim’de ve onun izahı dediğimiz Hadisi Şeriflerde bu konuyla ilgili neler buyrulduğu konusu, basit bir google taramasıyla bile ortaya çıkacaktır. Biz, bu deprem felaketini, Kuran kitabıyla paralel olarak ilmi detaylara boğulmadan özellikle insan kitabından örneklerle gücümüz nispetinde okumaya, anlamaya ve anlatmaya çalışacağız.

Deprem bölgeleri Türkiye’nin kalbi ise öyleyse biz bir kalp krizi yaşadık. Kalp krizi yaşandı diye kalbimizi, vücudun en bozuk veya en kötü organı olduğunu söylememiz hata olur. Kalp krizini, et parçası olan kalbe mal etmek nasıl bir hata ise bu bölgelerdeki Hakka isyan nedeniyle bu felaketlerin o bölgelere geldiği tezini ileri sürmek de bir o kadar abes olacaktır.

Öyleyse bizim yapmamız gereken şey insan kitabından okumaya devamla kalp krizi sebeplerini araştırıp doğru teşhisi koyup, doğru tedaviye girişmektir. Kalp krizi, malum kan damarlarında yaşanan tıkanma nedeniyle meydana gelmektedir. Bu tıkanmalarda, plak dediğimiz, damarın içine yerleşen ve damarı sıvayarak içini daraltan maddeler ile kolesterol denen kandaki yağ oranının yüksekliğinin rol oynağı söylenmektedir. Bu durumun nedeninin de yeme ve içmelere dikkat edilmemesi ve sağlıksız yiyeceklerin tüketilmesi olarak belirtilmektedir. Bu durumda hücrelere gerekli nefes dediğimiz oksijen ve gıdanın ulaştırılmasında sıkıntılar yaşanmakta ve kalp zorlanmaktadır. Tıkanan damarlar nedeniyle oksijen ve gıdanın hücrelere eşit gitmesi için kalp, basıncı artırır. Bu durumda basınç nedeniyle yüksek tansiyon oluşur. Zamanla kalp yorulur ve kalp krizi meydana gelir. Kriz derin ise insan hayatını aniden kaybeder, geçici ise ani müdahale ile hasta tekrar hayata döner.

Bu kabaca misalden hareketle memleketimizin kalbi olan illerinde bir kalp krizi yaşadık. Sevindirici olan husus kalp kriziyle memleketimiz, Lut kavmi gibi tamamen helak olmadı elhamdülillah. Krizi ağır atlattık ancak milletimiz ve devletimiz açısından çok şükür altından kalkılamaz sonuçlara sebebiyet olmadı.

Başta da ifade etmiştik. Zaman yaraları sarma ve muhasebe zamanıdır. Bu olay tabir caizse bize “sesimizi duyan var mı?” şeklinde bağırmaktadır. Gelin bu sese kulak verelim, tahlil ve değerlendirmelere devam edelim.

Kalp krizi örneğinden devam edecek olursak yukarda da belirttiğimiz üzere kalp krizinin birinci sebebi, kan damarları içerisine yerleşmiş plaklardır. Bu plaklar tüm hücrelere giden oksijen ve gıdanın eşit şekilde gitmesini zorlaştırmaktadır. Kuran kitabına paralel olarak başımıza gelen felaketin sebebi, memleketin milli gelirinin tüm bireylere hakça paylaşımını engelleyen zamanın plakları mesabesindeki hak yiyici haramzadelerin varlığı ve onlarla yeteri kadar mücadele edilememesidir. Bu modern plaklar, haksız kazançlarla memleketin nefes ve gıdasının, hücrelere hakça dağılımını engellemektedir. Bu plaklar, başkalarının oksijen ve yiyeceklerine göz dikmiş haramilerdir. Daha da somutlaştırırsak kimi yerde binadan çalan müteahhit, kimi yerde yolsuzluk yapan kamu görevlisi, kimi yerde başkasının hakkına tecavüz eden idareci veya vatandaş kılıklı kişilerdir. Kısaca hakka hukuka riayet etmeyen herkes bu kapsamdadır. Bunlar sebebiyle ülkenin damarlarının tıkanması söz konusu olduğu gibi zulüm ve adaletsizlik denilen haksızlıklar da yaygınlaşmakta, helal-haram konusundaki hassasiyetlerde de zafiyetler çoğalmaktadır. Kalp, her hücreye oksijen ve gıdanın gitmesi için basıncı belki artırarak tansiyonu yükseltmektedir. Yani fakire fukaraya yapılan doğrudan yardımlar, destekler, kömür yardımı vs. ancak bu durumun sürekliliği devleti yormakta ve tıpkı tansiyon hastaları gibi onu harab etmektedir. Yapılması gereken şey cerrah hassasiyetiyle oksijen ve gıdanın dağılımını engelleyen bu plakların kazınıp, sökülüp atılması ve yeme içmemizdeki sağlıksız (haram) yiyeceklerden uzak durulması iken maalesef bugün bunu başarmış değiliz.

Arife tarif gerekmez dostlar. Ölümcül nitelikli bu afetten gerekli dersler alınmalı. Kalbimize ve gönlümüze gelen fısıltıya (fısıltı da demeyeceğim bağıran seslere) kulak verelim. Cenabı Hakkın celalinden, cemaline kaçalım. Hani bir anne çocuğuna kızınca çocuk şok olur ve şokun etkisiyle nereye gitsin ki en güvenli yer anne kucağıdır da yine anneye koşar ya. Biz de ayeti kerimede zikredildiği gibi “fefirru illAllah” “Allaha (cc) firar edin[7]” buyruğunda olduğu gibi O’na koşmaktan, onun emirlerine sığınmaktan başka çaremiz yok.

Deprem felaketiyle bize bir şeyler mırıldanmaktadır. Gelin bu sese kulak verelim. Yapılması gerekenleri zahiriyle (idari, teknik, adli, milli güvenlik vs)  ve manasıyla (zulüm, haksızlık, adaletsizlik, günah, haram-helal hassasiyeti) gereği gibi yapalım. İsyanda ısrar etmeyelim. Haksızlıkta ve anlayışsızlıkta ısrar etmeyelim.

Allah (cc), bu millete bir daha böyle felaketler yaşatmasın. Yaşanan afetten ders almayı ve gerekenleri layıkıyla yapmayı bizlere nasip eylesin. (Amin)

[1] Nisa Suresi, 78. Ayet; “İyilik de kötülük de hepsi Allah’tandır.”

[2] Şura Suresi, 30. Ayet: “Size gelen musibet, işlediğiniz günahlar yüzündendir”

[3] Bakara Suresi, 155. Ayet; “And olsun ki sizi biraz korku ve açlık; mallardan, canlardan ve ürünlerden biraz azaltma (fakirlik) ile imtihan ederiz.”: Bir Hadisi Şerifte Peygamber Efendimiz (sav); “Allah sevdiği kullarını zaman zaman musibetlerle imtihan eder”. Bkz: Buhârî, Merḍâ, 1; Tirmizî, Zühd, 57.

[4] Buhâri, Îman, 39; Müslim, Birr, 52.: “Mümine gelen her sıkıntı, günahlarına kefaret olur.”

[5] Bir Hadisi şerifte Peygamber Efendimiz (sav): “Zina yayılınca depremler çoğalır.” buyurmaktadır. Hadis metni için bkz: Deylemi,  1/330-331.

[6] Ankebût Suresi, 28-35. Ayetler.  34. ve 35. Ayette Cenabı Hak;“Biz, yoldan çıkmalarının cezası olarak bu memleket halkının üzerine gökten alçaltıcı bir belâ indireceğiz!. İşte o memleketten geriye, aklını kullananların yararlanabileceği açık bir ibret vesikası bıraktık.”

[7] Zariyat Suresi, 50. Ayet.