c. Muhtelif Zikir Anlayışları

İnsanın iki cepheli varlık olduğu hususu hepimizin malumudur. İnsan, maddi bedeni yanında manevi yönü bulunan bir varlıktır. İhtiyaçları da bu sebeple iki cephelidir. Maddi bedeninin yeme içme ve uyku gibi ihtiyaçları olduğu gibi manevi yönünün de buna benzer ihtiyaçları vardır. İnsan, bedenine su vermese yaşamını devam ettirememektedir. Manevi yönü beslenmeyen insan da Kur’an ve hadisi şerifler nazarında ölü gibidir. Nitekim bir hadisi şerifte Peygamber Efendimiz ﷺ ; “Allah’ı zikredenle zikretmeyen, diri ile ölü gibidirler” buyurmaktadır[1]. İnsanın mana cephesinde yer alan latifelerin oluşturduğu parlamento kalptir. Manevi gıdaların gittiği yer de bu sebeple kalptir. Manevi rızıklar ibadetlerdir. Bedeni ihtiyaçlardan yeme içme nasıl ki çeşit çeşit ise manevi rızıklar da çeşit çeşittir. Bunlar namaz, oruç, zekât, hac vb ibadetlerdir.

Zikir, kelime anlamı olarak daha çok hatırlamak, anmak, unutmamak manalarında kullanılmıştır. Kimi yerlerde isim olarak Kur’anın kendisi, kimi yerlerde sıfat olarak Peygamber Efendimiz ﷺ, kimi yerlerde fiil olarak bir eylemi nitelese de genel olarak Cenâb-ı Hakkı hatırlama, onunla olan bağlantıyı kurma eylemleri olarak tanımlanmaktadır. Eylemlerde çeşitlilik olsa da meydana getirdiği netice veya sonuç düşünüldüğünde tüm kapılar aynı yere açılmaktadır. O da Cenâb-ı Hakkın bizzat kendisidir. Onun hatırlanması, onun rızasıdır. Bu temel hedef göz ardı edildiğinde işte o zaman yanılmalar başlamaktadır.

Zikirle ilgili tartışmalara göz atıldığında uç noktalarda yer alan ama meseleyi anlamamızda yardımcı olacak sapık dört görüşe dikkati çekmekte yarar vardır. Birincisi; dille, belli adetlerde yapılan zikir dinde yoktur, bidattir, sonradan icat edilmiştir. İkincisi; bugün birçok tarikat ve tasavvufi ekollerde bulunan cehri zikir olarak adlandırılan sesli ve toplu zikirler bidattir. Sonradan uydurulmuştur. Üçüncüsü; Zikir kalp işidir. Allah’ı (cc) anmaktır. Bunun ille de bir şekle tabi olması zorunlu değildir. İnsan doğal olarak içinden geldiği gibi Allah’ı (cc) zikredebilir. Bu manada yer alan zikir namaz yerine de geçer, diğer ibadetler yerine de geçer. Dördüncüsü; belli ibadetlerden ve zikirlerden sonra insan Cenâb-ı Hakka vuslat eder, muhataplık seviyesi değişir. Bu aşamadan sonra kendisinden ibadet sakıt olur.

Mesele daha iyi anlaşılsın diye bu uç, fikirlere yer verme ihtiyacı hissettik. Ayrıca bu sapık görüşlerde geçen söylemlerle de sık sık karşılaşıldığı için bu konuları zikir bahsinde detaylı irdelemeyi uygun gördük. Şimdi bu dört sapık fikri tek tek inceleyecek olursak;

aa. Dille, Belli Adetlerde Yapılan Zikir Dinde Yoktur, Sonradan İcat Edilmiştir.

Bu görüş doğru değildir. Kur’an ve sünnette çok sarih şekilde dille adede riayetle zikir yapılmasının tavsiyeleri vardır.  Dille adede riayet edilerek söylenen sözler zikrin yalnızca bir kısmıdır burasında hemfikiriz. Zira zikrin dille, bedenle ve kalple de (gizli) yapılabildiği kaynaklarda geçmektedir. Ancak zikirden kasıt Cenâb-ı Hakkın hatıra getirilmesi, onun unutulmaması ise onun en iyi telkini yine kendisinin temiz ismi şeriflerinin tekrarlanması ile olduğu kaçınılmaz bir gerçektir. Adede riayetle söylenen Allah’ın isim ve sıfatlarının tekrar edilmesi suretiyle yapılan zikirlere delil olarak Hz. Ali efendimizden rivayet edilen bir hadisi şerifi burada zikretmek istiyoruz. Ev işlerini yapmaktan elleri şişen Hazreti Fatıma annemiz hizmetçi bir köle istemek üzere Peygamber efendimizin huzuruna Ali efendimiz ile giderler. Hz. Fatıma validemiz utanır hizmetçi isteyemez. Bunun üzerine Ali Efendimizin devreye girerek peygamber efendimizden Fatıma validemizin durumunu aktararak bir hizmetçi köle almak istediğini iletir. Bunun üzerine Cenabı Peygamber  ﷺ ; “Ey Fâtıma, Allah’tan kork! Allah’a olan farzlarını edâ et, âilenin işlerini kendin yap. Yatağına girince otuz üç kere sübhânallah, otuz üç kere elhamdülillâh, otuz dört kere Allahuekber de; Böylece hepsi yüz yapar. Bu zikir, senin için hizmetçiden daha hayırlıdır” buyurarak kendi işini kendi görmesinin daha faziletli olduğunu ifade ile hizmetçi yerine zikir yapmasını tavsiye etmişlerdir[2]. Burada çok açık ve sarih bir şekille dille adede bağlı zikrin peygamber efendimiz tarafından tarif edildiği görülmektedir.

bb. Cehri Zikir Bidattir Görüşü

Cehri zikrin Efendimiz  ﷺ döneminde yapıldığının en açık delili şu hadisi şeriftir: “Biz Rasulullah’ın  ﷺ huzurunda idik, O  ﷺ:

“Aranızda hırıstiyan, yahudi ya da şeriatın esrarına vakıf olmayan yabancı birisi var mı?” deyince, biz de:

“Yoktur ey Allah’ın elçisi” dedik.

Bunun üzerine Peygamber  ﷺ Efendimiz kapının kapatılmasını emretti ve:

“Ellerinizi kaldırın ve “Lâ ilahe illAllah” deyin” buyurdular. Bunun üzerine ellerimizi kaldırdık ve “Lâ ilâhe illAllah” dedik. Sonra Hz. Peygamber Efendimiz  ﷺ :

“Allah’a hamdolsun. Ya Rabbi, Sen beni bu kelime ile gönderdin, Bana bunu emrettin ve onda bana cenneti vaad ettin. Sen vaadinden dönmezsin” dedi. Sonra da şöyle buyurdu: “Sevinmez misiniz? Allah sizin hepinizi affetti” buyurdular[3].

Tasavvuf geleneğinde zikir, cehri ve hafi diye iki şekilde ifade edilmiştir. Gerçek âlim kâmil insan etrafında toplanmış hak topluluklarda İslam’ın temel prensiplerine harfiyen riayet yanında âlim ve kâmil insanın bizzat kendi üzerinde tecrübe ettiği kimi zikirlerle insanın kimi eksik yönleri tamamlanmaya çalışılmaktadır. Buna ister nefs terbiyesi diyelim ister kalp temizliği. Adına ne denirse densin belli usullerle yapılmaktadır. Seyru sulûk denilen bu kemâlât yolcuğunda insana şekil veren ibadetlerden birisi de zikirdir. Kimi hak dostları bu zikirleri dille açıkça söylenmesi yöntemini benimserken, kimi hak dostları gizliliğe riayet etmişler ve kalple Cenâb-ı Hakkı zikretmişlerdir. Tasavvuf camiası kendi içlerinde bu meseleyi iyi anladıkları için ihtilafa düşmemişler neticeye bakmışlardır. Neticede Cenâb-ı Hakla bir birliktelik arzulandığı için Allah lafzının içerden veya dışardan söylenmesi çeşitlilik ve bir zenginlik olarak değerlendirilmiştir. Ancak meseleyi şekilcilik penceresinden değerlendiren kimi çevreler ise başta da belirttiğimiz üzere “bu bidattir” eleştirisini acımasızca yapmaktadır. Kendilerine Peygamber Efendimiz  ﷺ zamanından ne kadar delil getirilirse getirilsin ya o hadis zayıf diyerek hadisi şerifler inkâr edilmekte veya hadisin ravisi hakkında insanı şüpheye düşürecek iftiralar atarak hadisi şerifin uydurma olduğu iması yapılmaktadır. Bu sebeple delil tartışmasına girmeden şu tespitlerde bulunmak istiyoruz.

Kur’an ve Sünnette zikir bahsinde detaylıca ifade ettiğimiz tüm ayet ve hadisi şerifler birlikte değerlendirildiğinde zikir netice bir ibadettir. Tüm ibadetlerin ve eylemlerin neticesinde Cenâb-ı Hakkın zatı ile ilişki kurulmakta kulluk sevinci yaşanmakta ve Allah (cc) hatırlanmaktadır. Bu manada namaz da bir zikirdir. Oruçta bir zikirdir. Eylemler farklı olsa da neticede nihai hedef Allah’ı (cc) anmaktır. Yaratılmadan önce Allah (cc) ile yaşanan o deme ulaşılmak istenmektedir. Cehri zikir veya oturarak veya ayakta yapılan toplu zikir eylemlerinde Cenâb-ı Hakkın ismi şerifi söylenerek o dem yakalanmaya çalışılmaktadır. Bunu yapan kişiler haşa bu eylem, namaz oruç yerine geçti namazı kılmayalım demiyorlar. İslam’ın tüm kurallarına öncelikle riayet edip nafile ibadet olarak bu zikirleri yapmaktadırlar. Özde o dem yakalanıyorsa mesele yoktur. Ancak dille söylenmiş ama mesele kalbe inmemiş ve Cenâb-ı Hakkın anılması kastı gütmeyen söylemlerin elbette gerçek manada zikir olmayacağı açıktır.

Adına ne denilirse densin, meşru ve kastın Cenâb-ı Hakkın rızasına yönelik her türlü eylem ve işlem neticede zikirdir. Büyüklerimizin konuyla alakalı olarak naklettikleri bir olayda samimi bir kişinin Allah’a karşı sarf ettiği enterasan bir sözcükle nasıl vasılı ilallah olduğu anlatılmıştır. Olay birçoğumuzun bildiği ve büyüklerimizin üzerinde ısrarla durdukları bir olaydır. Önemli bir hakikate işaret ettiği için yeniden aktarma ihtiyacı duyduk.

Mevzu medrese talebelerinin ders gördüğü bir ortamda geçmektedir. Talebelere yemek yapan ilme ve âlime hürmetli, dinde samimi bir aşçı, kendisini Allah’a (cc) yaklaştıracak bir zikir talebini talebelere iletir. Bu arada aşçı talebelerin muzipliğine denk gelir ve muzip bir talebe aşçıya sen “basal basal” diye Allah’ı zikret sana çok kapılar açılacaktır der. Bunun üzerine aşçı boş zamanlarında “basal basal” diye sürekli Allah’ı zikre koyulur. Basal kelimesi Arapçada soğan manasına gelmektedir. Gel zaman git zaman bu aşçıda zikrin tesiriyle cezbe başlar. Kendisine gerçekten de Cenâb-ı Hakkın gizli hazineleri açılır. Kendisi veli bir zat olur. Talebelerin süreç içerisinde çözemedikleri birçok hakikatleri bu aşçıya sorarak ilimlerini artırdıkları rivayet edilir. Bu sebeple insanın vesile kıldığı araç gayri meşru değilse ve Cenâb-ı Hakkın rızasını talepte samimiyse o zaman mesele yoktur.

Bediüzzaman hazretlerinin ifadesiyle “hüsnüniyet tenekeyi altına kalbeder”. Yani samimiyet tenekeyi altına çevirir. Şayet oturarak veya ayakta Allah’ı zikir eylemi boş iştir, bidattir görüşünde iseniz meseleye bir de bu cepheden bakmanızı tavsiye ederiz.

cc.  Zikir Kalp Amelidir. Bir Şekle Tabi Değildir Görüşü

Bu görüşte de kısmi doğruluklar vardır. Zikirde illa bir şekil yoktur. Bu sebeple zikir hangi şekilde yapılırsa yapılsın yanlış değildir. Zira zikir şekle tabi değilse bir serbesti vardır. İstediğin gibi zikredebilirsin. Nitekim ayeti kerimede “onlar oturarak ayakta ve yatarak Allah’ı (cc) zikrederler” buyrulmaktadır[4]. Bu görüşü savunanların bir kısmı bu cümlelerden sonra genelde benim kalbim temiz, benim namaz, oruç gibi ibadetlere ihtiyacım yok. Namaz mademki bir zikir ben onu günde değil beş kere, beş yüz kere zikrediyorum gibi cümleleri akabinde sarf ettikleri görülmektedir. Bu görüşte olan kişilerin sözlerinde şuurlu oldukları ve belli bir maksatla söyledikleri açıktır. Saf ve samimi avamın bu sözleri sarf ettiği görülmemiştir. Bu görüş sahibi kişilerin dini tahkir ve tağyir amacı güttükleri anlaşılmaktadır.

dd. Zikirle Cenâb-ı Hakka Vasıl Olan Kişiden İbadet Sakıt Olur Görüşü

Bu görüşte olan kişilerin genelde bir tarikat veya tasavvufi yola girdikleri ancak eğitim ve öğrenimlerini tamamlayamadıkları görülmektedir. Eğitim ve öğrenim sırasında yaşadıkları birtakım hallere çeşitli anlamlar yükleyerek kendisini mehdi veya peygamber zanneden şeytanın ve nefsin oyuncağı olmuş kişilerdir. Kimilerinin de aklı gitmiş sürekli cezbe halinde olan kişiler de olabilmektedir. Her halükarda bu görüş İslam’ın özüne ve sözüne terstir. Peygamber Efendimizin  ﷺ yaşantısı ortada iken, savaşta bile namazı ve dinin tüm emirlerini terk etmezken kendisinden tekliflerin düştüğünü iddia etmek gerçekten deliliktir ve bu kişiler akıl noksanı olduğundan gerçekten de din kendilerinden düşmüştür.

Hâcegânın büyüklerinden birisiyle yaşadığımız bir olaydan bahsetmeden geçemeyeceğim. Üsküdar’da bir zatı birlikte ziyarete gitmiştik. Kendisinin garip bir Allah dostu olduğu tavsiyesiyle ziyarete gidilmişti. Bu zatı ilk gördüğümde bende güzel intibalar bırakmıştı. Saçı sakalı yerindeydi. Bir terbiyeden geçtiği büyük insanları gördüğü belliydi. Sohbete başladı ama ne sohbet. Arştan kürsten Cenâb-ı Hakkın zatından vs. Biz eve girdiğimizde öğle ezanı okunmuştu. İkindi namazına yarım saat kala büyüğümüz araya girip öğle namazını kılmadıklarını ikaz ederek kendileri de kılmadı iseler birlikte kılmayı teklif ettiler. Zatı muhterem kendisinin de öğleyi kılmadığını ifade ederek sohbete devam etti. Son on beş dakika kaldı. Büyüğümüz yine namazı işaret etmek istedi. Bu sefer bu zat “insan Allah’ın huzurundayken başka bir işe bakar mı? Zaten Cenâb-ı Hakla beraberiz onun huzurundan çıkmak edepsizlik olmaz mı?” deyince büyüğümüz Hâcemiz; “Benim inandığım ilah bana namazı emrediyor. Senin ilahın ne diyor bilemem” şeklinde tepki göstererek hep birlikte bu zatın evinden çıkıp koşa koşa en yakın camide namazımızı kılmıştık. Hiç unutamadığım bu olay benim açımdan Hâcegân fikriyatının, kimi manevi hal zannedilen o vartalarına düşmeden, şeriatı mutahharaya ittibadaki titizlikte ne kadar sağlam temeller üzerine inşa edildiğinin de  bir göstergesi olduğunun kanıtı olmuştur.

Cenabı Hak aklımızı ve kalbimizi sapık fikir ve düşüncelerden muhafaza eylesin. Bizi bize bırakmasın. Kendisini layık-ı veçhiyle zikredenlerden eylesin.

                              Hâce-i Hâcegân [5]
                              Hâcegân Vakfı Genel Başkanı

[1] Buhârî, Deavât 67.

[2] Buhârî, Fedâilu’l-Ashâb 9, Humus 6, Nafakaat 6, 7, Deavât 11; Müslim, 80, Hadis No: 2727.

[3] Hadis-i Müsned, IV, 124.

[4] Ali İmran, 191.

[5] Hâce-i Hâcegân: Hâcegân Yolunun Hocası.

d. Hâcegân Yolunda Muhasebe

Hâcegân yolunda muhasebe; sözlük anlamında ve kimi kaynaklarda belirtilen kişinin cenneti kazanabilmesi için önden kendisinin iyi veya kötü (günah-sevap) eylemlerinin hesap edilmesi tarzında tarif edilen bir sevap tüccarlığı şeklinde anlaşılmaz. Aksine ortada bir hesap varsa bu hesap işinde ehem olan kişinin Cenâb-ı Hakkın kendisi için yaptıkları karşısında kendisinin neler yapamadığının tespiti ile cennet için değil “cemali bâ kemâl” uğruna Cenâb-ı Hak ile ilişkisinin nasıllığının her an hesap edilmesi işidir. Bu hesap işi için Peygamber Efendimiz ﷺ altı saat belirlemiştir [1] ama bu asgari bir süredir. Üst süre açıktır. Bu manada Hâcegân büyükleri rabıta meselesinde olduğu gibi burada da kişiye bu tarz bir muhasebe için yirmi dört saat bile azdır buyrulmaktadır. Her an Cenâb-ı Hak ile ilişkinin nerede olduğunun hatırlanması işlemi olunca elbette yirmi dört saat bu iş için azdır.

Muhasebe aslında öyle bir ibadettir ki, bir saati bile yetmiş yıl ibadete denk tefekkür ameliyesi içinde yer alır. Yani muhasebenin temel unsurlarından sadece birisidir tefekkür. Tefekkürsüz bir muhasebe düşünülemez. İnsan tefekkürü ile ufkunu genişleterek sığ sevap-günah tüccarlığını aşmalıdır. Eşrefi mahlûk oluşluğunun gereği olarak Hakka muhataplığı ve dünyaya gönderiliş gayesini unutmadan ve her an görmese bile onun kendisini gördüğünü düşünerek, ihsan sırrına ererek bu tarzda bir murakabe yapmalıdır. Muhasebesini bu tefekkür ufkunun üzerine oturtarak müşahede makamına geçilmelidir. Bir şeylere şahitlik başlamalı, böylece irfan mertebesine erme söz konusu olmalıdır. Netice müşahededir. Kişi elbette bu dünyada zahir gözü ile Cenâb-ı Hakkı göremeyecektir. Ancak insan basiret gözüyle, kalp gözüyle Cenâb-ı Hakla iletişim kurmalı, onu görmelidir. Hz. Ali efendimizin buyruğu insana şiar olmalıdır. Ali efendimiz (kv): “ben görmediğim mabuda inanmam” buyurmuşlardı. Ne demek istiyorlardı. Ben tüm azalarımla Cenâb-ı Hakkı görüyorum ve iman ediyorum. Görerek iman ediyorum, buyuruyorlardı. İşte bu görüş için en az altı saat muhasebeye ihtiyaç var değerli kardeşlerim.

Murakabe, muhasebe ve müşahede bu üç kavram bu sebeple çok önem arz etmektedir. Sonuçta ele geçen şeyi Hâcegân büyükleri yine insanın kendisi olarak tanımlamışlardır. İnsan neticede kendisini tanıyor. Nefsini tanıyor. O yüzden Cenâb-ı Peygamber ﷺ; “nefsini bilen rabbini bilir”[2] şeklinde buyurmuşlardır. Bu iş insanın, kendisini çözmesi ile olacak iştir. Başkasıyla veya ötelerin ötesiyle uğraşılacak zaman yoktur.

İnsan Nefsi İle Şirket Kurmalıdır.

Hâcegân büyükleri bu dünyayı bir pazaryeri olarak görmüşler ve insanı bu pazaryerinde nefs ile ticaret yapan bir tüccara benzetmişlerdir. Bu ticaretin kazancı cemali ba kemâldir. Yâni kârı, ebedî saadet, ziyanı da, ondan mahrumiyet olan sonsuz felakettir. İnsanın bu ticarette bir de ortağı bulunmaktadır. Bu ortak da nefstir. İnsan nefsi ile bir şirket kurmalı aradaki hukuku iyi belirlemelidir. Bu ortakla bir yola çıkılmaktadır. Bu ortağın kötü olduğu Kur’an-ı Kerim ve Peygamber Efendimizin ﷺ sözleriyle sabittir. Kişiye ölüm gelinceye kadar bu ortaklık devam edecektir. Öyleyse insan bu ortakla iyi geçinmeyi öğrenmeli ve onunla bir sözleşme imzalamalıdır. Uyulması gereken kuralları baştan tespit etmeli diğer ortak olan nefse izah edilmelidir. Şirketin ana mukavelesi oluşturulmalıdır. Buraya kadar olan kısım İslam’ın ve dini emirlerin yaşanması, ibadetlerin ve tefekkürün yapılması aşamasıdır. İkinci önemli husus murakabe dediğimiz ortakların sözleşmeye uyumunun olup olmadığı hususu iyi izlenmelidir. Murakabenin (kontrol) yerine getirilmesi sonucu, muhasebe dediğimiz hesaplaşma başlamalıdır. Hesaplaşma sonucu sözleşmeye aykırı davranış varsa kötü ortak sözleşmeye aykırılıktan mahkemeye verilmelidir. Neticede mahkemeden mu’âkabet dediğimiz cezâ çıkarsa bu cezayla birlikte mücâhede dediğimiz onunla uğraşma ve muâtebet dediğimiz onu azarlama işleri yapılmalıdır.

Peygamber Efendimizin ve Hâcegân büyüklerinin buyurduğu bu hesaplaşma elbette basit bir iş değildir. İnsan fıtrat itibariyle, nefsine düşkün bir varlık olduğu göz önüne alındığında, hiçbir dış etki olmadan böylesine zorlu bir davranışı sergilemek zannedildiği kadar kolay değildir.

Zira söz konusu olan şey bir hesaplaşmadır ve bu insanın bizatihi kendi kendisiyle yapacağı bir iştir. Böyle bir hesaplaşma belki amellerin en zor olanlarından birisidir. Bu sebeple de büyük cihad olarak adlandırılmaktadır. Zira sair ibadetlerde cenneti arzulama olabildiği için nefse dokunma yoktur. Yine kişinin tefekkürle yaşadığı manevi hazda yine bir nefse dokunuş yoktur. Ancak konu muhasebeye özellikle nefs muhasebesine geldi mi, ortada çok sevimsiz bir durumla karşı karşıya kalınmaktadır. Bu sevimsizlikte insanın, kendi davranışlarını tahlil ederken tam anlamıyla objektifliği yakalayamayacağı açıktır. Bu sebeple yeminli mali müşavirler dediğimiz tarafsız Cenabı Hakka yemin vermiş ehil kamil insana ihtiyaç vardır.

Bu zorluğun başka sebeplerinden birisi de, kontrol edilmesi ve hesaba çekilmesi gereken nefsin, bizatihi Cenâb-ı Hak tarafından yaratılıp teçhiz edilmesinden kaynaklanmaktadır. Kur’ân-ı Kerîm, Hz. Yusuf (as)’ın lisanıyla, nefsin, insanı sürekli olarak kötülüğe teşvik ettiğine ve onun kötülüğünden kurtulabilmek için kişinin ilâhî yardıma ihtiyaç duyduğuna işaret eder.

وَمَا أُبَرِّئُ نَفْسِي إِنَّ النَّفْسَ لأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلاَّ مَا رَحِمَ رَبِّيَ إِنَّ رَبِّي غَفُورٌ رَّحِيمٌ

“Ben nefsimi temize çıkarmıyorum. Çünkü nefs Rabbimin merhameti olmadıkça kötülüğü emreder şüphesiz Rabbim çok bağışlayan, çok esirgeyendir.”[3]

Âyet-i Kerimenin işaret ettiği açıdan bakıldığında, nefs muhasebesi için insanın kendi iradesi yanında Allah’ın merhametinin de bulunması gerekmektedir. İlâhî rahmet olmadan nefsi hesaba çekmek ve onun zararlarından korunmak mümkün değildir. Dolayısıyla insan, kendisini dizginleme mücadelesinde muvaffak olmak için, ilahi rahmeti celp edecek amellere yönelmekle birlikte Sünnete muvafık ideal bir hayat yaşamaya mecburdur.

Hâcegân büyükleri ilahi rahmeti celbeden amelleri sıralarken bunların en başına “büyüklerle yapılan sohbeti” koymaktadırlar. Allah dostlarıyla yapılan iki dakika sohbetin birçok ibadetten üstün olduğuna işaret ederler. Tıpkı sahabe efendilerimizin üstünlüğü gibi. Efendimizi ﷺ baş gözüyle görmek kişiyi sahabe yapmaktadır. Niçin? Çünkü o hazreti insanın zahirini görmekte de bir hikmet var bir feyz bereket var. Kitaplardan öğrenilemeyecek şeyler var. Sahabe zaten sohbet eden demek değil midir? Kendilerine niçin sahabe denilmiş? Burası bile tefekkür edilse insanı kamile yol vardır. Tabi ki anlayabilene…

Muhteremler, İslam’ı, yüz yüze sohbet ederek öğrenme metodu, geçmişte mi kaldı sizce? Sahabeydi yaşadılar gittiler. Allah selamet versin deyip kitap peşine mi düşeceğiz. Meseleyi fazla uzatmak istemiyorum. Hâcegân yolunu bir cümle ile büyüklerimiz şöyle izah etmişlerdi: “O dem bu dem, O âdem bu âdem”. O yol da, o yolun manevi mirasçısı da, o yolun yolcuları da el an vardır, devam etmektedir. O dem, bugün de Hâcegân geleneğinde devam etmektedir. Onun ﷺ manevi mirasçısı da benzer görevdedir ve benzer hükümdedir. Onlara mülaki olmak bir çok ibadetten evladır. Hele hele nefs muhasebesinde mürşidi kamil, nefsin tüm azgınlığına rağmen onun ıslahı konusunda tam bir uzman hekim gibidir. Konuyla ilgili aşık, şair bir zatın şöyle bir şiir tarzında terennümü vardır: “Hak dostlarıyla sohbet etmişsen dakikateyn, Onlarla yemişsen Lokmateyn, Vacip oldu sana Cenneteyn”. Yani “Hak dostlarıyla iki dakika sohbet etmişsen, onlarla iki lokma yemişsen, Allah’ın izni keremiyle sana iki cennet vacip olur” denilmektedir. Aşığın hali bu. Aşk hali der, geçebilirsiniz ama altında çok derin hakikatleri barındırıyor. Düşünün… artık sıklet çekerse… meselenin altından kalkabilene aşk olsun diyor, meseleyi sizlere havale ediyoruz.

Hadisi şerifte Cenabı Peygamber ﷺ ; “Akıllı şu kimsedir ki, günü dörde ayırıp, birincisinde, yaptıklarını ve yapacaklarını hesap eder. İkincisinde, Allahu Teâlâya münâcât eder, yalvarır. Üçüncüsünde, bir sanatta veya ticârette çalışıp, helâl para kazanır. Dördüncüsünde, istirâhat eder ve mubâh olan şeylerle kendini eğlendirip, haram şeyleri yapmaz ve onlara gitmez” [4] buyurmaktadır. Buradan anlaşılmaktadır ki Muhasebe işleri kişinin hayatının 4/1 ini meşgul etmeli. Günde 6 saat rızık için çalışmalı, 6 saat muhasebe yapmalı, yani insan planlı programlı olmalıdır. Çalışıyoruz ama bunun verimi nedir? faydası nedir? Vatana millete katkısı nedir? daha verimli olabilmek için daha neler yapılabilir. Bunlar da en az çalışmak kadar önemli ve zaman harcanması gereken hususlardır.

Şimdilerde AR-GE diyorlar ya. Araştırma geliştirme çalışmaları. Bu çalışmalara yapılan yatırımlar önceden boşa harcanan zaman ve para gibi gözükürken günümüzde AR-GE yatırımları, sırf bu işte özel adamların istihdamı, şirketlerin, toplumların ve devletlerin gelişmesinin vazgeçilmez unsurları haline gelmiştir.

Tıpkı zahirde olduğu gibi insan manevi aleminde de bir AR-GE çalışması yapması, yaptırması Cenabı peygamber ﷺ tarafından tavsiye edilmektedir. Bu AR-GE’ye günde altı saat ayır buyruluyor. Bu altı saati de nasıl değerlendireceğini de yine sözün sahibinden öğren deniliyor. Zira O ﷺ “beni rabbim terbiye etti”[5] buyurmakta. Kendisinin de terbiye ettikleri ve onların da terbiye ettikleri var. Bu terbiye işinin kıyamete kadar devam edeceği bize hem Cenabı Peygamber ﷺ hem de Hak dostları tarafından müjdelenmiştir.

Mademki altı saatimizi AR-GE ye ayıracağız. Bu altı saat zaman dilimi içinde bu işi başarmış İnsanı Kamille sohbetleşmek, ondan tüyolar almak, taktik almak da dahildir. Günde 6 saat ama hindi gibi tek başına düşünerek geçirilen 6 saat mi? 6 saat ama elinde abur cubur hükmünde sağlıksız ne idiğü belirsiz kafası karışık adamların kitaplarıyla mı? Hayır.

Nasıl Peki?
Tıpkı Nebevi metodla, terbiye edilmiş insanla sohbet ederek, derdimizi, hastalığımızı anlatarak, ondan taktik, tüyo alarak, himmet, dua alarak, manevi enerji alarak, “sadıklarla beraber olun” [6] ayetinin gereğini yerine getirerek bu işi başa çıkarmak.

Kuranı Kerimde, Cenabı Hakka vesilelerle yaklaşın buyrulmaktadır[7]. Bu vesilelerin büyüklerinden birisi de İnsanı Kamildir. Bu sebeple özellikle nefs muhasebesi konusunda yapılması gereken elzem iş, daha önce bu işi yapmış, ustasından öğrenmiş, terbiye edilmiş bir insanı kâmile mülaki olmaktır. İnsan, hesabını kitabını başta da belirttiğimiz gibi yeminli mali müşavir hükmünde olan insanı kâmile götürmelidir. İş ehline götürüldü mü nefs de rahat eder, bizlerde rahat ederiz. Nefsle uğraşmak yerine Cenâb-ı Hakkın gören gözü, tutan eli, işiten kulağı hükmünde bu insanı kâmilin şahsında Cenâb-ı Hakla birlikteliğin hazzını yaşarız.

Bizim ne olduğumuzun önemi yanında kiminle olduğumuzun önemi daha elzemdir. Zira ayeti kerimede: “وكونوا مع الصادقين“, “Ey iman edenler… sadıklarla (istikamet sahibi olanlarla) beraber olun” [8] buyrulmaktadır. Yine hadisi şerifte; “Kötülerle beraber olan iyi neticede kötüdür. İyilerle birlikte olan kötü neticede iyidir” fermanı gereği; sadece iyi olmak yetmemekte, iyilerle birlikte olmamızda istenmektedir.

İşte bu yüzden kişinin bu muhasebe işlemlerinde müflis veya zengin olmasının öneminin yanında muhasebesini iyi tutmuşlarla beraber olması neticeye daha etkilidir. Öyleyse sonuç olarak başlattığımız kampanyayı hatırlatarak;

Haydi İnsan! İnsanı kâmil’e,

Temiz defter, temiz insan, temiz toplum kampanyasına devam diyoruz.

Defterin nasıl olursa olsun gel. Bin defa iflas etmiş olsan da yine gel.

                    Hâce-i Hâcegân [9]
                    Hâcegân Vakfı Genel Başkanı

[1] Peygamber Efendimiz ﷺ bir hadisi şeriflerinde; “Akıllı şu kimsedir ki, günü dörde ayırıp, birincisinde, yaptıklarını ve yapacaklarını hesap eder.” Hadis metni için bkz:  İmamı Gazâli, Kıyamet ve Ahiret s.64.

[2] Aclûnî, Keşfü’l-Hafâ, c. 2, s. 262, no: 2532.; Aliyyü’l-Kârî, Mirkâtü’l-Mefâtih, c. 1, s. 152.; İmam Mâverdî, Edebü’d-Dünya ve’d-Din.; Ebû Talib el-Mekkî, Kûtü’l-Kulûb, c. 2, S. 68-80.

[3] Yusuf Suresi, 53. Ayet.

[4] İmamı Gazâli, Kıyamet ve Ahiret s.64.

[5] El-Münâvî, Feyzu’l-Kadîr, 1/224-225.; Aclûnî, Keşfü’l-Hafâ 1/72.

[6] Tevbe Suresi, 119. Ayet.

[7] Maide Suresi, 35. Ayet: “O’na (cc) yaklaşmak hususunda vesile arayın”

[8] Tevbe Suresi, 119. Ayet.

[9] Hâce-i Hâcegân: Hâcegân yolunun hocası

bbb. Nefsin Hakikati

İnsanın ilk yaratılma isteği zuhura geldiğinde melekler “yarabbi yeryüzünde fesat çıkaracak, kan dökecek kişiler mi yaratıyorsun” biz sana yetmiyor muyuz? Sualini sordular. Cenâb-ı Hak “Ben sizin bilmediklerinizi bilirim”[1] buyurdu. Yani “siz susun, benim işime karışmayın” buyurdu. Meleklerde nefs bulunmadığı için Allah’a ibadetle günleri geçmektedir. İnsanın nefsinin mahiyetine vakıf oldukları için bu soruyu sormuşlardı.

İnsan nefsini tanıdı mı, haddini ve hududunu bilir, rabbini bilir. İnsan nefsini tanımadı mı, bu sefer hadsizleşir taki kendini ilah sanma cüretkarlığına kadar gider. Kendisini ilah sanma cüretkarlığı nerden gelir. Çünkü Cenabı Hak insanı ahseni takvim yani mükemmel bir şeklde yaratmıştır. Kendinden özellikler koymuştur insana. Kendisi (cc) basiirdir, insan da basardır, görücüdür. Kendisi (cc) işiticidir, insan da işitir ve diğer hasletleri siz düşünün.

Aslında nefsin yaratılışı, insanın ilahlık iddiasında bulunmaması içindir. Cenâb-ı Peygamber ﷺ ; “eğer siz hiç günah işlemeseydiniz Allah (cc) sizin hepinizi helak eder günah işleyen bir topluluk yaratırdı”[2] buyurmaktadır. İnsan nefsle birlikte büyüklenme, kendini ilah görme cüretkarlığını bırakır. Haddini bilir. Nefs, insanın ne kadar büyük olduğunun perdesidir. İnsan nefsi, gerçekten doğru okuyabilirse bu durum perde olmaktan çıkar ve insanı illiyyine götürür. Ancak insan bu nefsin arzularına esir olursa hayvanlardan da daha aşağılara düşeceğini yine Kur’an bizlere bildirmektedir[3].

Öyleyse nefs; Cenâb-ı Hakkın ilahlığını kimseye bırakmadığının ispat vesilesi olarak insana verilmiştir. İnsan doğmadan önce nefsle tanıştığı gibi ölene kadar onunla yaşamaya mahkûm ve mecburdur. Ölümden sonrası için Cenâb-ı Hakkın iradesi bu yönde değildir.

Hâcegân pirleri, böylesi muazzam ve donanımlı yaratılan nefsle mücadelede değişik yöntemler geliştirmişlerdir. Önce nefsin çerçevesi çizilmektedir. Yani nefsin, Cenâb-ı Hakkın emri ilahisi olduğu, Şems suresinde belirtildiği üzere “fucuru” Hakkın ilhamıyla insana yönelttiği, karşı karşıya kalınan varlığın ne kadar güçlü olduğu izah edilir. Nefsin yüzde yüz yok edilmesinin mümkün olmadığı belirtilir. Zira böylesi bir durum istenmemektedir. Yukarıda belirttiğimiz hadisi şerifte, nefsine hiç uymamış bir topluluk olsaydı Allah onları helak eder nefsine uyan (günah işleyen) topluluk yaratırdı buyrulmaktadır. Hâcegân yolunda yapılan şey nefsle meşguliyet değil Cenâb-ı Hakkın kendisiyle meşgul olunmaktır.

Hâcegân pirleri, nefs ve onunla muhasebe ve mücadelede önemli çözüm yolu bulmuşlardır. Kişi zamanını Cenâb-ı Hakkın kendisiyle meşgul etmeli. Nefsle uğraşmaya zaman bırakmamalı. Yani kişi yirmi dört saatini Cenâb-ı Hakkın ve Cenâb-ı Peygamberimizin ﷺ  emri ilahisi ile geçirmeli. Başka bir anlatımla nefsi bu meşguliyetten bıkıp bu kişiyi bırakıp terk etmelidir. Hâcegân yolunda insan Cenâb-ı Hakla ve Efendimizin ﷺ sünnetiyle meşgul sahih yolcularla beraber oldukça, mesaisini Hâcegân yolunun esaslarına harcadıkça nefsi kişiden sıkılıp kaçması söz konusu olmaktadır. Nefsin tamamen ortadan kalkması amaç edinmemekte ancak nefsin oyununa gelindiğinde de zaman kaybetmeksizin tevbe ile yine Cenâb-ı Hakkın kapısına koşuş öğretilmektedir.

Nefs, Kömür Gibidir.

Hâcegân büyükleri nefsi kömüre benzetmişlerdir. İbadetleri ve taatleri, her türlü dini faaliyetleri ise suya teşbih etmişlerdir. İnsan ne kadar ibadet ederse etsin ne kadar namaz kılar, oruç tutarsa tutsun veya riyazat yaparsa yapsın, kömürün yıkanması misali kendisinden bir siyahlık akmaktadır. Ancak yine kömür, kömür olmaya devam etmektedir. İste Hâcegân büyükleri meseleye böyle bakarak nefsle mücadelede ateşi tavsiye etmişlerdir. Yani nefs kömürünü ateşe at, öyle bir yansın ki, kül olup mahiyet değiştirsin. Kitaplarda nefsin bahsedilen dereceleri aşama aşama hızla bu yöntemle geçilsin buyrulmaktadır. İşte bu ateş sevgi ateşidir, ocağı da İnsanı Kâmil ocağıdır. İnsanı kâmilin Cenâb-ı Hakka ve kâinat güneşi Efendimize ﷺ olan sevgisinden mütevellit ocaktır. İnsan nefsini, insanı kâmilin ocağının yanına koydu mu o ateş ister istemez yanındaki kömüre de sirayet edecek ve insanda da bir yangın başlayacaktır. Bu yüzden din büyüklerimiz “İslâmı” affedersiniz “uyuzlu keçiye” benzetmişlerdir. Hemen uyuzunu yanındakine bulaştırır buyurmuşlardır. İnsanı kâmil de ateşini yanındakine hissettirmektedir. Zaten Nefs de kömür misalinde olduğu gibi yanıcı bir madde olarak yaratılmıştır. Bu yangında biraz insanın canı acımaktadır. Ancak yıllarca sürecek nefs mücedelesi düşünüldüğünde çok kestirme bir yoldur. Hâcegân yolunda bu yüzden nefs ve nefsin meratipleri üzerinde çokça durulmamıştır.

Kül olan nefsin içinde ateş tamamen sönmemektedir. En ufak bir rüzgârda yeniden kor haline gelmektedir. İşte bu aşamada kişi, nefsini kontrol altına almayı başarmıştır. Ancak unutulmamalıdır ki nefs tamamen yok olmamıştır. Mahiyet değiştirmekle birlikte gevşek kalınan noktalarda kendini göstermektedir. Bu aşamadan sonra yüzde yüz nefse hâkim olunmuş denilmemektedir. Ancak mahiyet değiştiği için kişinin yapacağı şey sadece nefse isyan halinde küçük bir rüzgâr çıkarmaktır. Nasıl ki küllenmiş köz en ufak bir rüzgârda kızarmakta kor halini almakta ise yapılacak basit yöntemlerle nefs kor halini alacak ve sesini kesecektir. Neticede ilahi emre muttasıl olacaktır. Kimi zaman nefs galip gelse de kişi zaman kaybetmeden tövbesini yapacak ve Hakka koşacaktır.

Hâcegân pirleri mahiyet değiştirmiş nefsin farklı şekillerde insanı aldatmak istediğine işaret etmektedirler. Birçok veli derecesine ulaşmış kişileri bile aldatabileceğine dikkat çekerek bu konuda rehavete kapılmaması gerektiği tavsiye edilmiştir. Anlayış meselesinde sıklıkla vurguladığımız bir mesele vardı. İnsan hangi aşamaya gelirse gelsin, geldiği aşamayı daha önce o aşamadan geçmiş kâmil âlim zatlarla çek etmelidir. Bugün inanan insanların içinde bulunduğu en önemli zaaflardan birisi de budur.

Kişi Nefsiyle Mücadelede Geldiği Yeri Çek Etmelidir. 

Muhasebe kavramı üzerinde dururken bunun nefs muhasebesi olduğunu belirtmiştik. Herkes küçük veya büyük ölçekli bir işletmeyle muhatap olmuştur. İşletmelerde gelirler ve giderler hesaplanır. Ne kazanmışız? Ne kadar gider var? Ortada kâr var mı? Yoksa zararda mıyız? Bu işleme biz muhasebe işlemleri diyoruz. Şirketlerin veya işletmelerin en önem verdikleri bölümdür. Bazı işletmeler büyüklük durumuna göre özel muhasebeciler tutarlar. Bazıları önce bir ön muhasebe tutarlar. Sonra tüm tutulan hesaplar bir mali müşavire götürülür. Hesabın büyüklüğüne göre ehliyetli kişilere götürülür. Niçin? Aman ortada bir yanlışlık olmasın zarar olmasın, kâr edelim, iflas etmeyelim diye.

İnsan tabir caizse kendi işletmesinin günah ve sevaplarının muhasebesini tutuyor. Kendi kendine diyor ki “vallahi senden kârlısı yok” senin bu gidişin iyi diyor. Sonra devlet tarafından bir denetim yapılıyor. Büyük cezalar geliyor insana. İşte insan denen işletme önce kendi muhasebesini elbette tutmalı ancak bu defteri, işletmenin hayrı için, kârda mı? Yoksa zararda mı? Kanunlara ve nizamlara aykırı bir durum var mı? Diye yeminli mali müşavirlere de göstermelidir. Kişinin tüm mevzuatı bilmesi beklenemez. İnsan bunu bilmeli ve hesabını, kitabını bilene götürmelidir.

İşte insanı kâmil de bu örnekteki yeminli mali müşavir gibidir. Cenâb-ı Haktan görev almış yemin etmişlerdir. Kendisine getirilen hesabı kitabı, Allah’ın kitabına ve Resulün sünnetine göre denetleyecektir. Bugün Müslümanlara habire Cenâb-ı Haktan ceza geliyorsa, iki yakamız bir araya gelmiyorsa bunun sebebi işlerimizi güçlerimizi muhasebemizi Allah dostu müşavirler ile çek ettirmeyişimizden, onlarla istişare etmeyişimizdendir.

Bugün Türkiye’de güzel şeyler olmaktadır. Din düşmanlarının ve yerli işbirlikçilerinin Müslümanlar üzerinde oynadıkları oyunlar bir bir deşifre olmaktadır. Ancak aldanmayalım ki bu mesele bizim hesabımızın kitabımızın doğruluğundandır. Mesele iyi anlaşılmalıdır. Karşı taraf cami duvarına bevletmeye kalkıştı, bu yüzden Hakkın tokatını yemektedir. Yoksa bizim yaptığımız iyi bir amale veya bizim düştüğümüz mazlumiyete bakılmamıştır. Bu meseleyi nerden biliyorsunuz diyebilirsiniz. Cevabımız çok basit biz her meselemizi ehline götürüyor oradan çek edip onay alıyoruz.

Meselesini çek ettirmeyen o kadar insan var ki, belki nefsiyle mücadele edip bir yere gelmiş, Allah için çok şeyler yaptığını iddia eden, şu defteri kebirini bir bilirkişiye götürelim bakalım ne rapor verecek. Bizim aldanmışlığımız burada değerli arkadaşlar. Tabir caizse düşülen yer burası kalkılması gereken yer de burası olmalıdır.

Büyüklerden Mevlana Halid efendimiz Hindistanda manevi bir toplantıda bir hint fakiri ile karşılaşır. Hint fakiri Müslüman değildir. Mevlana Halid efendimiz çok şaşırır bu duruma ve bu zatla sohbete dalar. Kendisine bu mertebeye nasıl geldiğini sorar. Hint fakiri de nefsine muhalefet ettiğini, nefsi kendisine ne söylerse zıddını yaptığını, bu işe bir ömrünü verdiğini, Allah’ın kendisine böyle manevi kapılar ihsan ettiğini söyler. Mevlana Halid efendimiz İslâmdan bahsederler. Ve bu zatı İslâma davet ederler. Zaat bana biraz müsaade et der ve müsaade isterler. Kısa zaman sonra Mevlana Halid efendimize dönerek senin bahsettiğin din el hak doğrudur. Ben Müslüman olmak istiyorum der. Mevlana Halid efendimiz bu zata İslâmı tarif eder ve kelime-i şahadet getirerek Müslüman olur. Ancak Mevlana Halid efendimiz, neden biraz düşünmek için müsaade istediğini bu zata sorarlar. Bu zatın verdiği cevap manidardır. Ben senin teklifini nefsime götürdüm. Nefsim kabul etmedi. Kabul etmediği gibi direnç gösterdi. Dedi ki sen Müslüman olursan sendeki tüm bu hallerin gider. Yıllardır çalışmayla elde ettiğin kerametlerin kaybolur. Baktım ki çok güçlü muhalefet var. Ben de her ne pahasına olursa olsun kabul edeceğimi söyledim ve kararımı verdim derler. Bunun üzerine bu durum Cenâb-ı Hakkın çok hoşuna gider bu zatın nefsle mücadele sonucu elde ettiği tüm kerametlerin devam etmesini emir buyurur. Bu zat bu olaydan sonra zamanın kutbu olur.

Evet, bizler de geldiğimiz yeri kaybedeceğiz korkusuyla defterlerimizi bir türlü dini müşavirlere götürmüyoruz. Aslında bizde biliyoruz. Götürürsek çok eksik çıkacak. Kendi oluşturduğumuz balonun havası sönecek. Konunun başında nefs kelimesinin kelime anlamının “bir şeyin havasını almak” olduğunu belirtmiştik. Bizde oluşturduğumuz bu sahte balonların havasını aldırmak için daha ne kadar bekleyeceğiz. Hani kampanyalar oluşturuluyor ya; “Haydi çocuklar aşıya”, “haydi kızlar okula” diye.

Biz de bir kampanya başlatmak istiyoruz. “Haydi, insan, İnsanı Kamile”, “Temiz defter, temiz insan, temiz toplum” kampanyası. Tuttuğumuz tüm gayri resmi muhasebelere son verelim. Tüm defterlerimizi incelemeye açalım. Tüm işlerimizi resmi (mevzuata uygun) yollardan yapalım.

Yaşasın resmiyet, Yaşasın İslâmiyet.

                    Hâce-i Hâcegân [4]
                    Hâcegân Vakfı Genel Başkanı

[1] Bakara Suresi 30. Ayetinde: “Rabbin meleklere “Ben yeryüzünde bir halife var edeceğim” demişti; melekler, “Orada bozgunculuk yapacak, kanlar akıtacak birini mi var edeceksin? Oysa biz Seni överek yüceltiyor ve Seni devamlı takdis ediyoruz” dediler; Allah “Ben şüphesiz sizin bilmediklerinizi bilirim” dedi”.  Bkz: https://www.kuranmeali.com/AyetKarsilastirma.php?sure=2&ayet=30

[2] Müslim, Tevbe, 9-11

[3] Araf Suresi 179. Ayet: “Andolsun biz, cinler ve insanlardan, kalpleri olup da bunlarla anlamayan, gözleri olup da bunlarla görmeyen, kulakları olup da bunlarla işitmeyen birçoklarını cehennem için var ettik. İşte bunlar hayvanlar gibi, hatta daha da aşağıdadırlar. İşte bunlar gafillerin ta kendileridir.”

[4] Hâce-i Hâcegân: Hâcegân yolunun hocası.