I. HAYATI

Hâce Hafız Osman Bedrüddîn-i Erzurûmî (k.s.) Hazretleri,  1856 yılında Erzurum da doğ­muştur. Babası, ilim ve fazileti ve tasavvuf konularındaki liyâkatiyle tanınmış Seyyid Selman Sükûtî Efendi, vâlideleri ise Esmâ Hatun ‘dur.

Osman Bedrüddin Efendi, alel’âde insanlardan çok farklı bir kişilik ve misyonla (memûriyyet) Dünyâya geldiğini, gerek düşünüş ve davranışlarıyla, gerekse, yaşını çok aşan ciddî konulara karşı dikkat ve alâkasıyla gören gözlere ilân ve ifşâ eder.

Tabiî ki O’nun yaratılışındaki müstesnâlığı ilk fark eden, kendisi de kâmil bir zât olan, muhterem pederleri Selman Sükûtî Efendidir. Onun içindir ki Osman Bedrüddin Hazretlerinin büyük bir mürşîd ve bir insân-ı kâmil oluşunu hazırlayan vetirede (süreç) ilk muallim ve mürebbîsi olmak gibi bir vazîfeyi muhterem pederleri yerine getirmiştir.

Henüz dokuz yaşında iken Kur’ân-ı Kerîm’i bütünü ile ezberle­yip, hıfzını ikmal eden Osman Bedrüddin efendi; on yaşından itibaren, o devredeki öğrenim usulüne uygun olarak sarf, nahiv, emsile, binâ, maksud, avâmil, izhâr, hadîs ve tefsir gibi öğrenim safhalarını başarı ile tamamlayarak; hafızlığı yanında, ilim adamlığı hüviyetini de iktisap etmeye başlar.

On ile yirmi yaş arasındaki bu devresinde O’nun öğrenim ve eğitimi ile meşgul olan kişiler, başta peder-i âlîleri olmak üzere, Molla Sâmî ve Seyyid Ahmed Meramîdir. Bu zevatın himmet ve sohbetleri ile, o günkü zâhirî ilimlerde ve bir ölçüde de tasavvuf da, yaşından beklenmeyen bir derinlik ve seviyenin de sahibidir.

1877-1878 yıllarında Erzurum üzüntülü günler yaşamaktadır. 93 harbi diye anılan çarpışmalar, arzu edilmeyen bir seyir tâkip etmekte ve Ruslara karşı, Ordu Komutanı Gazi Ahmet Muhtar Paşa, Erzu­rum Kalesine çekilerek bir müdafaa hattı tesisine çalışmaktadır. Har­bin neticesine büyük ölçüde tesir edecek olan bu müdafaa ile so­nunda düşündüğü taarruz için Erzurum halkının maneviyatını yük­selterek, ordu ile birlikte onları da topyekûn bir karşı koyuşa hazır hâle getirmenin gayreti içindedir. İşte böyle bir gün ve ortamda, halkta beklenen heyecan patlamasını meydana getirecek bir kıvılcı­ma ihtiyaç duyulmaktadır. Nihâyet, 8 Kasım 1877 günü sabah namazı vakti yaklaşmaktadır. Görülür ki, Ayazpaşa Câmi-i Şerifinin minaresinden okunarak dalga dalga bütün Erzurum’a dağılan bir ezan sesi, beklenen bu kıvılcımın rolünü oynamıştır. Her zamankinden çok farklı bir şekilde okunan ve tesir eden bu sabah ezanı ile Erzurum halkı galeyana gelerek, evvelâ Ayazpaşa Câmiine koşar ve namaz­dan sonra da evinde ne bulursa; tüfek, tabanca, kazma, kürek, tahra, bıçak ve kılıç, alarak cepheye koşar. Erzurum’a kadar gelmiş Rus kuvvetlerine kar­şı, galeyana gelmiş Erzurum Halkının da katılmasıyla, ordumuz, mukabil bir taarruza geçerek, onları perişan bir şekilde geri çekilmeye ve kaçmaya mecbur bırakır.

O gün, sabah namazı vakti, okuduğu ezan ile Erzurum halkını ateşleyen; tahmin edileceği üzere, Osman Bedrüddin efendidir. Kendisi de Erzurum halkının en önünde bu çarpışmalara katılır. O günkü taar­ruzda gösterdiği gayret ve aşırı cesareti ile nazar-ı dikkati çeken Os­man Bedrüddin (k.s), Gazi Ahmed Muhtar Paşa tarafından 28. Alay’ın 3. Tabur imamlığına tayin edilir. Böylece o güne kadar Hafız Osman Bedrüddin diye anılırken, o günden sonra, Osmanlının şerefli bir subayı olarak İmam Efendi diye anıl­maya başlayacaktır.

Harp sonrası taburu ile birlikte o zamanki ismiyle Diyârbekir havalisine tayin olunan İmam Efendi; gördüğü bir rüya üzerine, ge­ne o zamanki ismiyle El’azîz’in Palu kazasına giderek büyük velî ve nakşî şeyhi Seyyid Mahmud Sâminî Hazretlerini ziyaretle, çok özel sohbetlerine katılır.

Bu ilk tanıma ve tanışma devresinde, muhâtab ve müşâhid ol­duğu bazı, hâl ve buyruklarının manevi tesiriyle, o ana kadar içinde bulunduğu tereddüdünü aşarak, Seyyid Mahmud Sâminî Hz.ne intisap eder. Tasavvufi konularda, muhterem pederi ile evvelki ho­calarından Seyyid Ahmed Merâmî hazretlerinin himmetleriyle, iktisap ettiği bilgi ve ruhi kıvamını, bu defa, yaratılışındaki müstesna kabiliyeti ve büyük mürşid Mahmud Sâminî Hazretlerinin himmet ve sohbetleriyle, kı­sa zamanda daha da geliştirerek seyr-i sülûkünü ikmal eder.

Bir müddet sonra, izinli bulunduğu ve O Palu’da iken Çemişgezek ilçesine nakledilen Tabur’una avdet eder. Artık O, talip olanları irşâd ve manen terbiye etmeye, mürşidi Mahmud Sâminî Hazretleri tarafından memur ve mezun kılınmıştır.

Hayatının bu yeni devresinde Osman Bedrüddin Hazretleri ar­tık olgun, kâmil bir mürşiddir. Hak ve Hakikate susamış insanlara mana ve fikir derinliği ile dopdolu, yüksek seviyeli tasavvufi sohbet­leriyle, insan denilen muazzez varlığı ve o’nun niçin ve hangi gaye ile yaratıldığını; üzerinde emaneten taşıdığı ömür sermayesini nasıl değerlendirmesi gerektiğini, nasıl bir ruh ve kalp olgunluğuna eri­şerek yaratılışındaki ulviyet ve yüceliği iktisap edebileceğini gece ve gündüz durmadan anlatır.

Çemişgezek ve civarındaki il ve ilçeler halkına, üzerinde memur ve mezun bulunduğu nice hakikati on beş sene müddetle anlatan; ilim, irfan ve hakikat yüklü sohbetleriyle onları ikaz ve irşad eden İmam Efendi, 1909 yılında Tabur İmamlığı vazifesinden emekli olur. Bu­nun üzerine doğru Mürşidi Mahmud Sâminî Hazretlerinin mübarek ve huzur dolu mekânına, Palu’ya, avdet eder. Bir müddet sonra da, Mürşidinin işareti üzerine, irşad vazifesini ifa etmek üzere, o gün için Doğu Anadolu’nun ilim ve irfan merkezi durumundaki Harput’a yerleşir.

Osman Bedrüddin Hazretlerinin Harput’taki devresi, dopdolu hayatının en verimli ve feyizli devresi olur. Kendisini artık bütünüyle tasavvufî konulara, sohbetlere ve çalışmalara verir. Har­put’taki sohbetlerini yaptığı ve hâlen de mevcut bulunan Kurşunlu Camii, günler geçtikçe hakikat talipleriyle dolar ve taşar.

Zaman zaman Aziz Mürşidini ziyaret maksadı ile gittiği Palu ile beraber, imkânsızlıklar sebebiyle kendisine sık gelemeyen mürîdânına ulaşabilmek ve sohbetleriyle onları belli bir kıvamda tutabilmek için civar kaza ve vilâyetlere yaptığı seyahatlerde, büyük alâka ve muhabbetle takip olunur. Cenâb-ı Hakk’ın kendisine bahşettiği ilim ve irfanı, müstesna aşkı, yücelten bir ahlâkı, bunlardan habersiz in­sanlara, durmadan aktarmayı, onların da bunlardan nasipli hâle gel­melerini, hayatının yegâne gayesi haline getirir. Böylece, bazı kaynakların belirttiği şekilde, bu devresinde, iki yüz bine yakın insanın manevi cehaletten kurtulmalarına vesile olur.

O artık, gönlünü dolduran Allah ve Peygamber muhabbeti, in­sanlara karşı sergilediği şefkat ve merhameti, afiv ve müsâmahası, mahviyyet ve tevâzuu, hâsılı bütün davranışlarına hâkim kıldığı ‘Ahlâk-ı Muhammedî’ ile kendisini tanımak şeref ve mazhariyetine eren insanların gönlünde taht kurmuş, bir büyük velî ve bir büyük mürşiddir.

İrşâdına vasıta kıldığı müstesna sohbetleri ile O, insanların mana ve bâtınlarına kolaylıkta ulaşabilmekte; Kur’ân ve Sünnet-i Seniyye gibi bitmez ve tükenmez iki kaynaktan devşirdiği hakikatleri, onların gönüllerine çağlayanlar gibi akıtmaktadır. Himmet, hizmet ve gayretlerinin tek hedefi vardır: İnsanın yaratılışının tek gayesi olan Allah’ı biliş, buluş ve O’na erişi tarif ve anlatabilmek; bu nihai he­defe vasıl olabilmek için kendisini behemehal tanımamız ve aşk se­viyesinde sevmemiz lâzım gelen varlığı, yâni ümmeti olmakta şeref­lerin en yücesine mazhar olduğumuz Hz. Muhammed Mustafa ﷺ Efendi­mizi tanıtabilmek; Allah’ımızın Kur’ân-ı Kerîm’de tarif buyurduğu, Peygamber Efendimizin de 63 yıllık benzersiz hayatı ile bizzat yaşa­yarak bizlere gösterdiği, “İlâhî-Muhammedî” ahlâk ile ahlâklanmanın, usûl ve yollarını gösterebilmek ve bu konuda aşk denilen, ancak yaşayanların yaşadıkları ölçüde agâh olabilecekleri Hak Tecellisinin zuhuruna zemin olabilecek “Ruh İklimi”ni hazırlayabil­mek…

Böylesine hummalı bir himmet ve gayretin içerisinde iken, Os­man Bedrüddin Hazretleri, 1911 yılında Hacca gider ve Mukad­des bir mekânda vuku bulan bu mübarek ziyaretin müstesna tecellilerine ve manevî varidatına mazhar bir şekilde döndükten son­ra irşad vazifesine farklı bir manevi dolulukla devam eder.

Civardaki il ve ilçelerden gelebilme imkânına sahip olan evlât­ları ile Harput’taki sohbetleri dolup taşarken, gelebilme imkânı bulunmayan mürîdânını mahrum bırakmamak için, zaman zaman ken­dileri de civar il ve ilçelere kadar gitmekte, sohbet ve himmetiyle, gö­nüllerine sürür bahşetmektedir. Osman Bedrüddin Hazretlerinin elinde sohbet, âdeta ölü ruhlara can bahşeden bir iksirdir. Sohbetle­rinde en çok üzerinde durduğu konu, bir Mürebbi-i hakîkî eliyle nefs-i terbiye ederek, insan varlığı için zararlı bir unsur olmaktan çıkarıp, nefis bir hâle getirmektir. Çünkü Nefs, bize Rabbimizi unutturmaya; Ruhumuz ise, bizi Rabbimize yöneltmeye memur iki unsurdur. Birinin zararlı faaliyetini kontrol altına alır ve zararsız hâle geti­rirken, diğerinin makbul olan memuriyetini kolayca ifa edebileceği bir güce kavuşturmak, insanın nihai kurtuluşu konusunda hayati bir ehemmiyet taşır.

Ve yine Osman Bedrüddin Hazretlerine göre: insanın bütün niyet ve davranışları ancak Allah için olmalıdır. Çünkü ortaya Allah için konulmayan her niyet ve harekette nefsin payı vardır. Yâni Allah için olmayan her şey, nefs içindir. Bu itibarla, kaynağı münhasıran bedenî arzu ve isteklerimiz olan niyet ve davranışlarımızın, bizi dün­yevî ve uhrevî perişanlığa sürüklemesi mukadderdir. Böyle korkulu bir perişanlıktan her iki âlemde de kurtulabilmenin yolu ve tek çaresi, mevhum varlığımızı ve bu varlığa ait istek, arzu ve taleplerimi­zi, Hakk’ın Mutlak Varlığı karşısında ifna etmek suretiyle, yalnız Al­lah için yaşayan, Allah için niyet ve hareket eden biri olabilmektir.

Dünya Hayatı, Hazret‘e göre, işte yalnız bu yönüyle insan için mühimdir. O’nun dünyaya gönderilişinde, bu hikmet gizlidir. Ve insan bu hikmete bağlı şekilde yaşarsa, dünya hayatı onun için her iki âlemdeki saadet ve huzura açılan müstesna bir kapıdır. Bu hikmet­ten uzak şekilde yaşandığı takdirde ise Dünya Hayatı, bunalımlara, felâket ve perişanlığa, kıvrantı ve tedirginliklere açılan bir kapı olur. Yâni idrak ve yaşayış şeklimize göre Dünya; ya huzur ve saadetimi­ze, veya perişanlık ve felâketimize sebep olur.

Öyleyse âkil olan, Allah’ın bahşettiği bu imkânı, felâketine de­ğil, huzur ve saadetine vesile olacak şekilde değerlendirmeli; geçici ve aldatıcı şeyler peşinde harcayarak, heder etmemelidir. Bunu ya­pabilmek ise tabiî ki, incelik ve derinliği bulunan bazı konuların bi­linmesine, onları hayat ve yaşayışımızın vazgeçilmez prensipleri ha­line getirmemize bağlıdır. Böyle olabilmek ve böyle davranabilmek, insan için pek büyük bir hünerdir. Böyle bir hünerin elde edilebilme­si ve hedeflenen neticeyi hasıl edebilmesi ise insanın kendi kendine tahakkuk ettirebileceği bir şey değildir.

Bir mütehassıs Doktor’un tavsiyelerine uygun olmayan, tarife­siz bir şekilde gelişigüzel kullanılacak olan bir ilaçtan herhangi bir faydanın elde edilemeyeceğini söyleyen Osman Bedrüddin Hazretle­ri: “Cenâb-ı Hakk’ın tarifi, Peygamber ﷺ Efendimiz Hazretleri­nin ve O’nun hakîkî vârisi durumunda bulunan evliyâullah’ın, bizzat yaşayış, buyruk ve tavsiyelerine uygun bir şekilde öğrenilip yaşandı­ğı takdirde, Dünya Hayatı, Mâ’rifetullah ve Vuslat-ı İlâhiyyeye vesile olur. Böyle değil de yerinde olmayan bir şekilde kullanılırsa, ahlâk­sızlığa ve Hakk’dan yüz çevirmeye sebep olur. Hatta insanı zevâl-i îmân’a kadar sürükleyip götürür” diye buyurduktan sonra; bir kalp de hem Allah hem de mahluk korkusunun birleşemeyeceğini anlatır.

Bir gün mürîdânından birinin sualine cevap olarak şöyle buyu­rur: “Tasavvuf kitap satırlarından okunarak elde edilecek kuru bir bilgi değildir. Tasavvufa dair kitaplar, yalnız usûl ve Âdâb’a taalluk eden şeyleri öğretir. Tasavvufun bizâtihi kendisinin tahsili, ancak bir mürşîd-i Kâmil’den amelî ve tatbîkî bir yolla, kişinin kendi vücut kitabını okumasıyla mümkündür.”

O’na göre Tasavvuf; kitap ve Sünnet-i Seniyyeye dayanan İlâhî ve Rabbânî hikmetin adıdır. Mevzuu ise Gafletten sakındırıp, insa­na, huzûr-u dâimi hâlini kazandırmaktır. Bu yolla kişiyi Nefsin kötü huylarından arındırıp, Mevlâ’ya lâyık bir kul haline getirmektir.

Bu hüviyeti ile Tasavvuf; iş, yaşayış, hâl ve ahlâktır. Bu işi, hâli ve ahlâkı öğrenmenin zaruri yolu ise bir öğretici ve eğiticiye müra­caattır. Nitekim sahâbe-i kiram efendilerimiz, Kur’ân-ı Kerîm ellerin­de ve önlerinde olduğu halde, nefslerinin tezkiyesi ve ruhlarının tas­fiyesi ile o yüksek ahlâkı, yalnız Peygamber ﷺ Efendimizin Fem-i Saadetlerinden ve Sünnet-i Seniyelerinden aldılar. Onlar seve­rek, dinleyerek, görerek ve yaşayarak öğrendiler ve öğrettiler.

Ve sonra da şöyle buyurur: “Câlib-i dikkattir ki onlar, Peygam­ber ﷺ Efendimize: ‘Yâ Rasulâllah, ne yapalım ki daha çok sevaba nail olabilelim?’ diye değil, ‘ne yapalım ki Muhabbetüllah ve muhabbet-i Rasûlillâh’a daha çok mazhar ve muhatap olalım’ diye sual ederlerdi.”

II. VASİYETİ

Ve nihâyet bir gün, maddesi ile fâni her insan gibi, O’nun da Dünyamızdan Âlem-i Bekâ’ya intikal zamanı gelir. Vefatından bir­kaç gün önce, bu gidişin işaretini veren, ayni zamanda, derin ve ince nükteler taşıyan şu vasiyetnamesini yazarak beyan eder:

“Ey benim evlâd ve birader ve akrabalarım; İslâmiyette ve Tarîk-i Hudâda olan İhvân-ı Dîn ‘im!

Cenâb-ı Zât-i Ecell-ü-Âlâ Hazretleri hâzır ve nazır ve şâhidimdir ki: ben ehl-i sünnet vel cemâat mezhebi ve itikâd-ı sahih’i üzere mü’min, muvahhid bir abd-i müslim’im, Hakka  Elhamdülillâhi Teâlâ alâ niamihî ve ihsânih.

Şâyet ömrüm tamam olup, Emr-i İlâhî üzere Âhiret’e inti­kal ve Rahmet-i Rabbâniyyeye nâil olur isem, âhir-i ömrüm­de, düşmanlarımız olan, Şeytân-ı aleyhi mâ yestehıkku (La­yığını bulasıca Şeytan) ve Nefs ve kuvve-i vâhime tarafların­dan bu İslâmiyyetin gayri birşeyi ilka’ edip şaşırtmak ister­lerse ben onları kabul etmem. Ancak, Dîn-i Mübîn-i İslâmda olmaklığımı, şimdiden işitip ve istima’ buyurup Yevm-i Kıyâmette İslâmiyetime şehâdet buyurmanızı niyaz ve temennî ederim. Muvahhidim Elhamdülillâh, Lâilâhe illâllah Muhammedün Rasûlüllah… Hakkan ve Yakînen ve sıdkâ Eşhedü en lâilâhe illâllah. Ve eşhedü enne Mühammeden abdühû ve Resûlüh. Lâilâhe illallâhü Vahdehû lâşerîkeleh. Lehü’l-mülkü ve lehü’l-hamdü yuhyî ve yümît ve hüve alâ külli şey’in Kadîr. Lâ ilâhe illâllâhü’l-melikül Hakku’l- mübîn. Muhammedün Rasûlüllah, sâdiku’l-va’dül emîn…

İşte şu Tevhidime şâhid olmanız müsterhamdır. Fakat ben bir abd-i müznib, âciz ve mücrim bir kulum. Cenâb-ı Erhamürrahimîn Hazretlerinin: “Lâ taknetu min Rahmetillâh. İnnallâhe yağfıru’z-zünûbe cemîâ. İnnehû Hüve’l-Ğafû- ru’r-rahîm” âyet-i celîlesini senet ittihaz ile tevbe ve rücû ede­rek ve Rahmet-i Rabbürrabîm’e ilticâ eyleyerek ve peygam­berimiz, peygamber-i zîşan aleyhi ve alâ âlihî ve ashâbihî ve ihvânihî, min-sâiri’l-enbiyâi salevâtüllâhi’l-Meliku’l-Mennân Hazretlerinin Rahmetenli’l-Âlemîn ve Şefîa’l-müznibîn ol­duğundan, mazhar-ı şefâat-i Nebevî’si olmayı ümid ederek giderim.

Ve evliyâullah’ın ve sâdât-ı kirâm-ı Nakşibendiyye Kaddesallâhü esrârahümül aliyye hazerâtı’nın bu abd-i müznib’e feyz ve kerem ve imdatlarını ümid ederim.

Husûsan, Hz.Şeyh Abdülkâdir-i Geylânî, Muhammed Bahâüddîn Şâh-ı Nakşibend ve pirim Mevlânâ Hâlid ve Şeyh Aliyyüssebtî ve Mürşid-i Mükerremim Hâce Mahmud Sâminî ve vâlid-i mâcidim Selmân-ı Sükûti el-Hâlidî (kaddesallâhü esrârahüm) zevâtının imdâd-ı mâneviyyelerini ve Cenâb-ı Hakk’a bu abd-i müznib için şefâatci olmalarını lütuf ve ke­remlerinden niyâz ederim.

Emr-i Hak vâki olup Âhiret’e irtihâlimde, üzerime Kur’ân-ı Azîmüşşân tilâvet buyurasınız.

Rabbim Celle Şânühû Hazretleri îman ve Kur’ân ile husn- i hâtime ihsan buyursun, bu abd-i hakire de, cümle İhvân-ı Dînime de…

Âmîn… bihurmeti men erseltehû Rahmeten lil’âlemîn… ”

Bu vasiyetinden sonra, çıkacağı madde ötesi yolculuğa, artık O hazırdır. Allah’ın kendisine emaneten bahşettiği “Dünyevî Ömür” sermayesinin, her zerresini, her saat ve dakikasını, Halikını ve üm­meti olmak mazhariyetini, her an her zerresi ile yaşadığı, Peygam­berini hoşnut edecek şekilde değerlendirmiş bir müstesna kul ola­rak Huzur-u Îlâhî’ye intikal eder.

Vefatının vuku bulduğu yıl 1924, ay Teşrîn-i Evvel (17 Ekim 1924 ) ve mekân Harput’tur. İnsan denilen muazzez varlığın ulviyet, şeref ve yüceli­ğini; hakîkî mâniada insan olabilmenin, yolunu ve usulünü bildirebil­mek yolunda, bütün bir ömrünü kendilerine vakfettiği binlerce insa­nın omuzlarında, fâni bedeni Harput’un Meteris Kabristanına taşınır­ken; azîz Ruh’u bir ömür boyu aşk’ı ile yandığı Varlığ-ı İlâhîye ve Rûh-u Peygamberî’ye kavuşur.

Kabr-i Saâdeti’nin üzerine daha sonra bir türbe yaptırılmış ve kabir taşına şu mısra’lar yazılmıştır:

            Erzurûmî Şeyh Bedreddin Efendi kim bu zât, Sâha-i irşâd’da bir Pîr-i pür temkîn idi.
.           Etti vaktâ ki üfûl ol Pîr-i Peygamberzemîr, Rûmî üçyüz kırktı, târih evvel teşrin idi.

III. ESERLERİ

Osman Bedrüddin Hazretleri, Doğu Anadolu’da kendisini tanı­yan veya mübarek ismini duyan binlerce kişiden aldığı mektupları bir bir cevaplandırmayı da katiyyen ihmal etmemiş ve lütfedip gön­derdikleri bu cevaplardan 400 kadarını Gülzâr-ı Sâminî ismi altında bir araya getiren bir de Mektûbât’ı mevcuttur.

Aynı hakikatleri dile getirdiğini düşünerek, “Gülzâr-ı Sâminî- Sohbetler” ismiyle sunulan bir diğer eseri daha bulunmaktadır. Bu eser marifet yayınları uhdesinde iken tüm maddi ve manevi haklarıyla beraber telif, yayın ve dağıtım hakları “Hâcegân Vakfı Yayınları” na devredilmiştir. 6. Baskısı 2024 yılında yapılan bu eserde; hazretin taburda yaptığı sohbetlerin yine taburda görevli subaylar tarafından tutulan el notlarından oluşturulmuştur.

Ayrıca Osman Bedrüddin Hazretlerinin, Edebiyat ve Şiirimize vukûfiyetini, “Arûz”u kullanıştaki ustalığını, muhtevâsı ile de “Ma’rifetüllah ve İlm-i ledün” gibi tasavvufi konulardaki temkin ve vüs’atini aksettiren şiirlerinden vücut bulmuş biri “Dîvân ’i da mevcut­tur.

Osman Bedrüddin Hazretleri, dünyada hatıra olarak Nureddin ve Ziyâeddin isimli iki oğul bırakmıştır. Bunlardan Ziyâeddin Beyefendi Elâzığ Ağır Ceza Mahke­mesi Reisliğinden emekli olarak Elâzığ’da yaşamıştır.

IV. İCAZETİNİ ALMASI

Bir ara Sâminî hazrelteri “Mustafa, Mustafa! Hâfızı bana gönder!” diye heybetli bir sesle bağırdı. Bu heybetli sesi işitenler heyecâna kapıldılar. İmâm Efendi birden bire titremeye başladı. Telaşla hocasına koştu. Vilâyet heybeti onu titretiyordu. Huzûruna varınca, onu tutup riyâzet odasına soktu (İmam Efendi hazretlerinin riyazete girdiği bu odan hâlen Sâminî hazretlerinin evinde sohbet odası içerisindedir). Artık o, tam bir teslimiyet içinde hocasının elini öperek bağlılığını arzetti. Sonra; “Burada ne kadar kalacağım” diye suâl edince, şöyle cevap verdi: “Allahü teâlânın dilediği kadar, bir an, bir gün, kırk gün, belki kırk yıl. Bu bir harman, bir meydan, bir devrandır. Devran da meydan da harman da senin. Zaman mahsul zamânıdır. Yiğitlik şimdi belli olur, mânevî dereceleri katetme zamânıdır. Dikkat lâzımdır. Hâfız! Hazret-i Hızır’ın şerbeti, fadlına; Ahmet Merâmî hocanın emekleri ise, ilmine ve aşkına sebeb oldu. Büyüğümüz Muhammed Behâeddîn hazretleri ve diğer büyükler rehberlik ederek senin bize gelmeni işâret ettiler değil mi? Erzurum’da Ayaz Paşa Câmii minâresinde okuduğun ezân-ı Muhammedî, mâneviyât âleminin erenlerini cihâda dâvet etti. Yer gök sarsıldı. Bütün evliyâ, şühedâ ve sâlihlerin rûhları Erzurum semâlarında toplandı.

Hâfız! Moskofları, taşla kovaladığın zaman biz de oradaydık. Bunlar hep evliyâlığın cilveleridir. Asıl mârifet, hakîkatler ötesindeki hakîkate ermektir. Metin ol. Allahü teâlâ yardımcındır…”

İmâm Efendi kısa zamanda tasavvufta yetişip kemâle erdi; on sekiz günde icâzet aldı.Vazîfesi sebebiyle üç-dört sene Palu’da kaldı. Bu arada hocasının sohbetlerinde bulundu.

Daha sonra vazîfesi icâbı askerî taburla birlikte Dersim’e gitti. Taburu Dersim’den Çemişgezek’e gönderilince, senelerce orada hizmet etti. Buradan Palu’ya sık sık hocası Mahmûd-ı Sâminî hazretlerini ziyârete giden İmâm Efendi, onun duâsını alır ve sohbetini dinleyip geri dönerdi. İmâm Efendi 1909 senesinde emekliye ayrılıp Harput’a yerleşti. Bundan sonra tamâmen ilimle meşgûl oldu. Derslerinde ve sohbetlerinde bulunan pekçok zâtı tasavvufta yetiştirdi. Pekçok insanı da cehâletten kurtarıp, sâlihlerden eyledi. İlme, mârifete ve feyze susamış iki yüz bine yakın kimse onun feyz pınarından kana kana içti. Rüşd, hidâyet ve mârifete kavuştu.

V. HALİFELERİ

İmam Efendi hazretlerinin, ikiyüz binden ziyade müridi içerisinde tespit edebildiğimiz halifeleri aşağıdadır. Aşağıdaki büyük velilerden belirttiklerimiz ile Silsile-i Aliyye devam etmiştir (Kaddesallahu Sîrrahulaziz)

1) Seyyid Hace Mustafa Naci Hazretleri (k.s.) (Hoca Efendi Hazretleri) (İmam Efendiden sonra manevi sırların ve zamanının sahibi, Gavs-ı Azamı, İnsan-ı Kâmili, Silsile-i Aliyyenin 35. halkası. İlk icazetini Mahmûd Sâminî hazretlerinden almış. İmam Efendi hazretleri de bu icazete Sâminî hazretlerinin irtihallerinden sonra mührünü vurarak onaylamıştır. Yani, iki nur sahibidir. Kabr-i Şerifi Harputta İmam Efendi türbesi içerisinde girişte sağdaki kabirdir),

2) Seyyid Sadeddin (Sadi) Efendi Hazretleri (k.s.) (Sâminî hazretlerinin torunudur. Kabri, Sâminî hazretlerinin türbesi içindedir. Şehiddir),

3) Büyük İslam alimi Ömer Nasuhi Bilmen (k.s.)’ e de hilafet vermiştir,

İmam Efendi Hazretleri bu halifelerinin yanı sıra Harputta 5 kardeş isimiyle meşhur olmuş olan 5 büyük halife yetiştirmiştir. Bunlar Nureddin Efendi (k.s.), Sonsürülü Seyyid Molla Hüseyin Efendi (k.s.), Seyyid Musa Kâzım Hazretleri (k.s.), Seyyid Sadeddin Tilenzigi Hazretleri (k.s.), Seyyid Muhammed Mazhar Ettasi Harputî (k.s.) hazretleridir. Vefat sırasına göre;

4) Seyyid Nureddin Efendi Hazretleri (İmam Efendi’nin oğludur. Kabri, İmam Efendinin türbesi içerisinde girişte hemen karşıdaki kabirdir.

5) Sürsürülü (Sonsürülü) Seyyid Molla Hüseyin Efendi (Kabri, İmam Efendi hazretlerinin türbesinin dışında, güney tarafında, türbeye yaklaşık üç metre uzaklıktadır,

6) Seyyid Musa Kâzım Harputî Hazretleri (Hace Mustafa Naci Hazretlerinden sonra, Gavsiyet makamındaki büyük zattır. İcazetnamesinde hem İmam Efendi Hazretlerinin, hem de Hace Mustafa Naci hazretlerinin mühürleri vardır. Zamanının sahibi, İnsan-ı Kâmili, ilahi nurların ve feyzlerin kaynağı ve Silsile-i Aliyye’nin 36. halkasıdır. Türbesi Harputta İmam Efendi’nin türbesinin kuzey tarafında yaklaşık 20 metre uzağındadır).

7) Seyyid Sadeddin Efendi Hazretleri (k.s.) (Tilenzik köyünden. Kabri, İmam Efendi hazretlerinin türbesinin dışında, kapısının hemen sağındadır).

8) Seyyid Muhammed Mazhar Ettasi Harputî Hazretleri (k.s.) (Musa Kâzım Hazretlerinden sonra Allah-u Teâla ve peygamberimiz emriyle zamanının sahibi, Gavs-ı Azamı. İcazetnamesinde İmam Efendi Hazretleri, Hace Mustafa Naci Efendi Hazretleri ve Musa Kâzım Harputi hazretlerinin mührünü taşımaktaydı ki böyle bir icazet kimseye nasip olmamıştır. Üç nur sahibidir. Nakşi tarikatının Ettasi lakabıyla meşhur 9. Müceddidi ve Peygamber Efendimizden gelen ve yüzyıllarca sineden sineye nakl olan manevi sırların, hikmetlerin ve feyzlerin yegâne kaynağı, büyük alimler ve veliler zinciri olan Silsile-i Aliyye’nin 37. halkası).

İmam Efendi Hazretleri sohbetlerinde aslâ siyâsî ve boş şeyler konuşulmazdı. 1911 senesinde Harput’un ileri gelenlerinden pekçok zâtla birlikte hacca gitti. Bu Hicaz seferinde; Şam, Mekke ve Medîne âlimleri kendisine çok hürmet ve ikrâmda bulundular.

İmâm Efendi buyurdu ki: “İnsan Allahü teâlânın nîmetlerini düşünse, bunların şükrünü nasıl yerine getireceğinden hayret eder. Şükrünü tam mânâsı ile edâ etmek mümkün değildir. Allahü teâlâ, emirlerine itâat ve yasaklarından kaçma gibi azıcık bir şeyden râzı oluyor. Pekçok ikrâm ve ihsânda bulunuyor.”

“Cehennem iki türlüdür. Hem sıcak, hem soğuk Cehennem vardır. Cenâb-ı Hak kışın şiddetli soğuğunu yaratmış ki, insanlar Cehennem’in soğuğunu hatırlasınlar da ondan sakınsınlar. Yazın en sıcak günlerini de yaratmış ki bundan da Cehennem’in sıcağını hatırlasınlar da ondan sakınma çârelerine yönelsinler”

“Tasavvuf, kitap ve sünnete dayanan ilâhî ve rabbânî hikmetin adıdır. Mevzuu ise, kişiyi gafletten sakındırıp, Allahü teâlâ ile berâber olmayı kazandırmaktır. Faydası da; kişiyi nefsin kötü huylarından arındırıp İnsanı Kâmil ve Mevlâya lâyık bir kul yapmaktır.”

Vefâtından birkaç gün evvel vasiyetini yazdı. Vefât ettiğinde, halk arasında çok sevildiğinden, cenâzesinde büyük bir kalabalık toplandı. Harput’ta Meteris kabristanına defnedildi. Bilâhare kabri üzerine türbe yapıldı. Ziyâret edilmektedir. Bizzat kendi yaptığı sohbet derslerinin toplanmasıyla oluşturulmuş, enfes sohbetleri Hâcegân Vakfı Yayınları tarafından Gülzâr-ı Sâminî Sohbetler adı altından bastırılmıştır. Hâlen okuyanları feyzlerin kaynağından nasiplendirir ve başka dünyalara götürür. Diğer taraftan, sevenlerine yazdığı mektuplar yine Hâcegân Vakfı Yayınları tarafından tek Cilt olarak Mektûbat ismiyle basılmıştır. Gülbün-i İrşâd ve Mecâlis-i Sâminiyye adında beş ciltlik kasîdesi vardır.

VI. SONSÖZ

Hazretin sohbet-i seniyyelerine ait tutulmuş bütün buyruklarından devşirebileceğimiz hayati noktaları bir­leştirir ve maddeleştirmeye çalışırsak, aşağıdaki ölmez prensiplere ulaşmamız mümkündür. Şüphesiz ki bu prensipler, dünyevî hayatımızın heder edilmeden değerlendirilebilmesi mevzuunda, her zaman ve mekânda, her insan için geçerlidirler.

1.  Bütün mükevvenâtın yaratılış sebebi insan dır ve Cenâb-ı Hakk herşeyi insan için yaratmıştır.
2. “Ben bir gizli hazîne idim, bilinmekliğime muhabbet ettim” Kudsî hadîsin ışığında, anlıyoruz ki, insan da Allah, Kendisinin en üst seviyede bilinmekliği için yaratmıştır.
3. İlâhî beyanla da tasrih edildiği üzere insan, muhakkak ki Al­lah’ın en müstesna ve en büyük eseridir. Maddesi ile de manası ile de hiçbir varlıkla kıyaslanamayacak kadar müstesna yaratılmış olan insan, bütün Kâinatın özüdür, kalbidir; Kâinat O’nunla can, mana ve renk kazanır.
4. Ancak, yukarıdaki üç maddede zikredilen insan; Allah’ımı­zın, mahlûkatın en şereflisi olarak, “ahsen-i takvim üzere” yarattığı beyan buyurduğu ve yeryüzünde kendisine halife olmaya hak ve liyakat kazanmış olan Hz. insandır.
5. İşte bu mâniadaki irşadın mutlak ve müşahhas numunesi olan, Allah’ın sevgilisi, Kâinatın Efendisi Muhammed’in ﷺ, şu Âlem Sahnesinde görünmesi iledir ki (Mutlak Hakikat) e ait şaş­maz ölçüler bize intikal etmiştir.
6. Bu itibarla hakîkî manada insan ve İslâm olabilmenin, yara­tılış gayemize uygun hayat sürmenin, korktuklarımızdan emin, umduklarımıza nail olmanın tek cümle ile Dünya ve Ötesinde Hak ve Hakikate, kurtuluş ve Saadet’e ermenin tek yolu ve çaresi: evvelâ o sembol ve örnek insanı, yâni Hz. Peygamber ﷺ Efendimiz Hazretlerini belli ölçüler içerisinde tanıyıp bilmek, sonra da bu bili­şin verdiği imkân ve müsaade nispetinde O Muazzez Varlığı sevip, O’na yakîn olabilmektir.
7. Çünkü, böyle bir biliş ve bu yolla O’na yakîn oluş, ayni zaman­da Hâlikımızı da bilmenin, bulmanın, ve tarifsiz bir sevgi ve muhab­bet yoluyla, ‘Varlığ-ı İlâhîye erme’nin tek yolu ve tek çaresidir. Fahr-i Kâinat Efendimizi biliş ve O’na muhabbetten geçmeyen bir yolun, bi­ze Allah’ımızı bildirmesi ve bizi O’na kavuşturması da mümkün değil­dir.
8. Tasavvuf ise talip olanlara, hakîkî manada insan olabilme sanatını öğretip, öğrettikleri ile eğiten; muhabbet yoluyla, (biliş-buluş-oluş) safhalarından geçirmek suretiyle, bizi, ilk merhalede Pey­gamber ﷺ Efendimize, nihai plânda ise Allah’ımıza ulaştıran, bir eğitim sisteminin adıdır.
9. Bu sistemin icaplarını kişinin kendi kendine öğrenmesi ve İfa eder hâle gelmesi mümkün değildir. Böylesine hayâti bir konuda, özel bir şekilde eğitilerek insân-ı kâmil hâline gelmiş, topyekûn bü­tün insanlığa tek ve mümtaz bir numune olan Hz. Peygamber ﷺ Efendimizin Ahlâk-ı Muhammedi’si ile tehalluk etmiş ve talip olanla­ra da kendisi gibi olabilmenin yollarını göstermeye memur ve vazifeli kılınmış, bir hakîkî mürşid’e, bir manevi mürebbîye mutlaka ihtiyaç vardır.
10. İşte ancak vazifeli kılınmış böyle bir mürebbinin taht-ı terbi­yesinde insan, yaratılışındaki gâyeyi tahakkuk ettirerek; melekler­den muazzez, ulvî ve yüce bir varlık olabilmenin, Allah’ını bilmenin, bulmanın ve O’na ermenin yoluna girer ve dolayısıyla, kendisini ya­ratan varlığın huzuruna, O’nu hoşnut edecek bir hüviyetle çıkma­nın şuur ve idrakine ulaşır.

Böylece, kifayetsiz yüzme bilgimiz ve mecalsiz kulaçlarımızla içine dalmaya cüret ettiğimiz; satır ve sahifeler boyu, enginlerine doğru sefer etmeye çalıştığımız, Osman Bedrüddin Hazretlerinin ör­nek şahsiyet ve sohbetleriyle temas buyurduğu hakikatler ummanından, sizlere birkaç damlacık olsun bilmem aktarabildik mi? Bu noktadaki aczimizi müdrikiz. Ancak O’nun varlığı ummanından bir­kaç damlacık olsun aktarabilmiş isek, bahtiyarlığımız için sâdece bu kâfi gelecektir.

Çünkü Hz. Mevlânâ’nın da bir vesile ile beyan buyurduğu veçhi­le, bu konuda “deryâ”, “damladan” uzak değildir. Hakikatin hâlis talipleri için her damla, ait olduğu Deryâ’yı içinde taşır. Cenâb-ı Hakk’tan idrakimize bu istidadı lütfetmesini niyaz eyliyoruz [1].

          Hâcegân Vakfı Genel Sekreterliği 

 

                                

[1] Gülzâr-ı Sâminî Sohbetler (6. Baskı); Hâce Osman Bedruddîn ERZURUMÎ, Hâcegân Vakfı Yayınları, Ankara 2025.; Yazıların ve Kitabın tüm telif ve yayın hakları Hâcegân Vakfı Yayınlarına aittir. İzinsiz veya atıf yapılmadan kullanılamaz.

Atıflar aşağıdaki gibi yapılmalıdır:

     1.  Gülzâr-ı Sâminî Sohbetler (6. Baskı);  Hâce Osman Bedruddîn ERZURİMÎ, Hâcegân Vakfı Yayınları, Ankara 2025.

     2. Hâce Osman Bedruddîn ERZURİMÎ; Gülzâr-ı Sâminî Sohbetler (6. Baskı), Hâcegân Vakfı Yayınları, Ankara 2025.

     3. ERZURİMÎ, Hâce Osman Bedruddîn; Gülzâr-ı Sâminî Sohbetler (6. Baskı), Hâcegân Vakfı Yayınları, Ankara 2025.

 

Hâce Osman Bedruddin Erzurumî (k.s) Hazretlerinin en önemli eseri, “Gülzâr-ı Samini Sohbetler” kitabı Hâcegân Vakfı Yayınları tarafından Ocak 2025’te son baskısı (6.Baskı) yapılmıştır.

 

KİTAP BİLGİLERİ:

Kitabın son baskısıdır (6. Baskı), Ciltli, Roman Boy, 1147 sayfa, Önceki baskılardaki iki cilt tek ciltte toplanmış, İçindekiler ve sohbet numaraları güncellenmiş. İlk 5 baskısı Marifet Yayınlarından çıkmıştı.

KİTABI TEMİN ETMEK İÇİN İRTİBAT TEL:

CEP:   +90 533 716 94 87

MAİL:  hacegan.vakfi@hotmail.com

ANKARA: Tenvir Kitap; Hacı Bayramı Veli Camii Kitapçılar Çarşısı, A Blok, No:7, ULUS/ANKARA , (Muhammed Said Basuğuy, cep: 0532 440 73 52)

Soldaki oturan : Hâce Osman Bedruddin Erzurumi Hocaefendi.
Ortadaki oturan : Harput Valisi (1911-1912 yılları) Nazım Öztelli Beyefendi.

Hâce Osman Bedruddin Erzurumi Hocaefendi ile Harput Valisi
Nazım Öztelli Beyefendinin Resimlerinin Arka Yüzünde Yer Alan Yazı

 

Fotoğrafın Arka Yüzündeki Yazı Şöyledir:

1. Soldaki Hocaefendi, Erzurumlu Osman Bedruddin Hazretleridir. Evliyalık mertebesine ermiştir. Mürşidi Aliyüssebti Hazretlerinin halifesi Mahmut Samini hazretleridir. En güzel eseri Gülzar-ı Saminîdir.
2. Ortadaki zat, Erzurumlu Tellizâde Nazım Öztellidir. Harput Valisidir. Hocaefendinin hemşehrisi ve yakın dostudur. Valiliği müddetince hep beraber olmuştur. 1915 yılında Elaziz Valisi iken Damat Feritle arası açılınca emekli olmuş, Birinci Türkiye Meclisine Tokat Mebusu olarak görev yapmıştır. …… uğrayanlardandır.

 

                                

                                

 

                                                                   KİTABIN ÖNSÖZÜ

Hâce Osman Bedruddîn Erzurumî (ks) (İmam Efendi) Hazretleri, Hâcegân yolunun yetiştirdiği hem zahiriyle hem de manasıyla çift taraflı, çift kanatlı diye tanımladığımız nadir Allah dostlarından biridir. Cumhuriyet dönemi tasavvuf hareketlerine bakıldığında bu donanımla teçhiz edilmiş insan-ı kâmiller yok denecek kadar azdır. Bu zatları ender kılan şey “Hâcelik” diye tanımladığımız, Hâce-i Kainat olan Efendimizin (sav) tam ve mükemmil varisleri oluşlarıdır. Kendilerinde hem zahir diye tanımladığımız Efendimizin (sav) dünyaya ait siyaseti, devlet adamlığı ve ordu komutanlığı hem de İslam’ın manevi mirası dediğimiz velayete bakan yön bulunmaktadır.

Aslında İslam tektir. İçerisinde din de dünya da zahir de batın da bulunur. Kimi zaman bu iki yöne taalluk eden özellikler birleşir kimi zaman da ayrışır. Bu birleşme ve ayrışmanın arka planında Cenâb-ı Hakkın muradı ilahisi vardır. Bu doğrultuda zamanın İnsan-ı Kâmili de şekil alır.

Bu muradı ilahinin tecellisi kapsamında “Hâcegân Fikriyatı”nın hem dine hem de dünyaya yönelik işlerde etkisinin güçlü olarak hissedildiği dönem kuşkusuz Selçuklu Devleti dönemidir. Başta zamanın Hâcesi Yusuf Hemedânî olmak üzere, Selçuklu Devletinin Başhâcesi (Başbakanı) Nizamülmülk vasıtasıyla yepyeni bir medeniyet inşa edilmiştir. Öyle bir medeniyet ki bugün Mısır’dan Pakistan’a, Arabistan’dan diğer Arap ve tüm İslam beldelerine kadar bilim, sanat ve maneviyat alanlarını etkilemişlerdir. Bu minvalde bizim Hâcegân yıldızı diye tanımladığımız, Selçuklu yıldızı veya Türk yıldızı; inşa edilen medeniyetin sembolü haline gelmiş, bugün saydığımız tüm İslam ülkeleri tarafından benimsenerek bu etkinin izi olarak kullanılmış ve halen de severek kullanılmaktadır.

Medeniyetin yeniden ihyasına katkıda bulunmak üzere kurulan “Hâcegân Vakfı” da aynı misyonla hareket ederek, aynı sembolü kullanmış, gönülden gönüle aktarılarak gelen bilginin yaşandığı ve yaşatıldığı velayet okulu haline gelmiştir. Bu okulda; zamanın Hâceleri dediğimiz, asrın bilginleri, münevverleri, mütefekkirleri, arifleri ve aşıkları yetişmektedir. Bu okulun tedrisatında; başta Hâce Osman Bedruddîn Efendinin fikriyatı olmak üzere Hâce Abdulhâlık Gücduvâni, Hâce Ahmed Yesevî, Hacı Bayramı Veli ve Hacı Bektaşi Veli gibi toplumda genel kabul görmüş büyük insanların fikirlerini de içeren “Hâcegân Yolu” fikriyatı yer almaktadır.

Hâcegân yolu fikriyatı; aslında Hâce-i Kâinat, Muhammed Mustafa’nın (sav) şahsında dinin, Hazreti Ebu Bekir (ra) üzerinden bozulmadan gelerek, bugün Türkistan diye adlandırdığımız ata dede yurdu Orta Asya’dan Anadolu’ya gelmiş, Anadolu’nun İslamlaşması ve Türkleştirilmesinde öncü rol üstlenmiştir. Bu fikriyat, Anadolu’nun öz damarı diye nitelendirdiğimiz “Anadolu İrfanı” nın ta kendisidir. Hâcelik, İslam’ın özüdür. Bu öz, gönülden gönüle bozulmadan aktarılmıştır. Efendimiz (sav); “beni rabbim terbiye etti”[1] hadisi mucibince terbiyesini bizzat Cenabı Hakk’tan almış; “bende ne varsa Ebubekir’in gönlüne aktardım”[2] fehvasınca İslam adına ne varsa orijinal halini, Ebubekir (ra) Efendimize aktararak, onu terbiye etmiş ve mayalamıştır. İşte Hâce Osman Bedruddîn Erzurumî; Efendimizin (sav), Hz. Ebu Bekir (ra) Efendimize aktardım dediği manevi mirasa tevarüs yoluyla sahip olmuş, zahirde üstadı Mahmud Sâminî Hazretleri tarafından hilafetle taçlandırılmış, batınen de Hızır aleyhisselam tarafından mayalanmıştır. Bu mayalama usulü kıyamete kadar devam edecek olup el ân da aynı usulle mayalanan insanlar zamanımızda da bulunmaya devam etmektedir.

Hâcegân fikriyatı bu maya gibidir. Efendimiz (sav), sahabe-i güzini, sahabe efendilerimiz de sonraki nesilleri mayalayarak, günümüze kadar İslam’ın nuru bozulmadan aktarılmıştır. Bugün de bu fikriyat, tıpkı sütün yoğurtla mayalanması misali temiz insanları mayalama gücüne sahiptir. Tadı da ilk günkü yoğurdun tadı misali aynıdır. Bu kitaptaki sohbetler; zamanın Hâcesi İmam Efendinin, Cenabı Hakk’la yaşadığı demden katreler mesabesindedir. Dertlere deva, hasta kalplere şifa hükmündedir.

Kitabın ilk beş baskısı, Marifet Yayınlarından çıkmıştı. Altıncı baskısını Hâcegân Vakfı olarak üstlenmekten büyük bir şeref duyduğumuzu ifade etmek istiyoruz. Bu baskıda iki cildi birleştirip tek cilt yaptık. İçindekileri ve sohbet numaralarını yeniledik. İmam Efendinin hiçbir yerde bulunmayan ve elimize yeni geçen Harput Valisiyle çektirdiği muhtemelen 1912 yılına ait fotoğrafını kitabın sonuna koyduk.

Kitabın maddi ve manevi tüm haklarını, telifiyle beraber basım, yayın ve dağıtım haklarını bize devreden Marifet Yayınları sahibi Muhterem Ömer Ziya Belviranlı beyefendiye sonsuz şükranlarımızı sunuyoruz. Yine kitabın kapak tasarımı, dizgi ve son okumasında bize yardımcı olan Prof.Dr.Mehmet Hilmi Demir ve Arif Eren beyefendilere teşekkür ediyoruz. Ayrıca kitabın bu zamana kadar bozulmadan aktarılmasında görünmez kahramanlar olarak gördüğümüz emeği geçen tüm kardeşlerimize teşekkür ediyoruz.

Hâcegân fikriyatından damlalar mesabesindeki bu sohbetlerin, ülkemizin ve ümmetin ihtiyacı olan birlik, dirlik ve huzura vesile olmasını temenni ederek sevgi ve muhabbetlerimizi arz ediyoruz.

Cenab-ı Hakk, niyetlerimizi ve amellerimizi isabetli kılsın. Hâcegânın bu fikriyatını anlamayı ve yaşamayı, büyüklerin isr-i manevisinden yürümeyi bizlere nasip eylesin. 12.12.2024

                   Hâce-i Hâcegân
                        Hâce Turâbul Akdem
                        Hâcegân Vakfı Genel Başkanı

                                       

                                

[1] İmam Suyuti, El-Câmiu’s-Sağîr, c.I, s.12.

[2] Aclûnî, Keşfü’l-Hafâ, c. 2, s. 419.