Dün bir garip gördüm bilmem hangi köşede,
Evindeymiş gibi çöküvermişti taşların üzerine,
Elinde ise bir parça kuru ekmek,
Yutkunmaya çalışıyordu kopardığı parçaları tek tek,

Kim bilir nereden almıştı onu hangi çöplükten,
Ya da kapı eşiğindeki bir tenekeden,
Kemirirken ekmeği bir yandan da etrafa bakınıyordu,
Çocuk gibi oyuncağının elinden alınmasından korkuyordu,

Sonra kalkıp yürüdü titrek adımlarla,
Merak işte takılıverdim peşine akşam karanlığında,
Bir eve girdi ki viraneden de beter,
Delik deşik olmuş tavan yıkılmış duvarlar yer yer,

Eski bir döşek vardı içeride bir de yırtık nevresim,
Çıkardı döşeğin altında eski mi eski bir resim,
Uzun uzun baktı, kim bilir belki karısına, belki de anasına,
Kim bilir belki de yıllar önceki o mesut hayatına.

 

29.07.2024 / İstanbul
Vahdettin TAMAY