• Şunu ara:
    28Eyl, 2025
    AHİR ZAMAN

    40. Âhir Zaman

    Hz. Ebû Bekir (ra) Efendimiz Hazretleri buyurmuşlardır ki: “Biz öyle bir zamandayız ki İlâhî emirlerin dokuzunu yapıp, yalnız birini terketsek pek büyük hatâ etmiş oluruz. Bizden sonraki­ler ise  emirlerin dokuzunu terkedip yalnız birini işleseler pek çok sevaba nâil olurlar.” Bu emrin hükmü en ziyâde zamanı­mıza şâmil olmak lâzım gelir. Zîrâ zamanımızdaki gibi İslâmiyete karşı lâübâlilik, kayıtsızlık zuhûru hiç bir zamanda olma­mıştır.

    41. Emre İttibâ’ın Fazileti

    Bir keresinde Cebrail (as) , dörtbin senede iki rekât namaz kılar ve “acaba bu benim kıldığım namaz gibi hiçbir kimse namaz kı­labilmiş midir?” diye hatırına getirince Cenâb-ı Hak buyurur ki: “Âhir zamanda gelecek olan Muhammed Ümmeti’nin huzur­suz ve bin türlü noksan ve kusurla kıldıkları iki rekât namaz İnd-i İlâhiyemde senin bu kıldığın iki rekât namazdan daha ziyâde hayırlı ve makbuldür. Çünkü, ben sana böyle bir na­maz kıl diye emretmedim. Fakat onlara emretmiş ve mükellef kılmışımdır. Onların emre ittibâları dolayısıyla, kıldıkları ve kılacakları namaz, bana çok makbuldür.” İşte emre ittibâda böyle büyük bir şeref vardır.

    42. Kimin İmânına Şaşılır

    Aleyhissalâtü Vesselâm Efendimiz bir gün Sahâbe-i Kirâm Hazretlerine sual buyurmuşlar ki: “Kimin îmanına şaşılır?” Onlar da: “Yâ Rasûlallah, meleklerin îmânına şaşılır” diye arzetmişler. Hz. Peygamber (sav) : “Hayır onlar Cenâb-ı Hakk’ı görürler ve bilirler. Onların Cenâb-ı Hakk’a îmân et­meleri kolaydır” buyururlar. Sahâbe: “Peygamberlerin îmânına şaşılır” diye arzetmişler. Peygamberimiz (sav) : “Hayır, onlara da Cebrâil Aleyhisselâm gelir, vahiy nazil olur. Peygamberân-ı izamın (yakînleri ziyâde olduğundan onların imanına da şaşılmaz.”

    Sahabe: “Yâ Rasûlallah bizim îmânımıza şaşılır” diye arzettiklerinde, Peygamberimiz (sav) : “Hayır, sizin de îmânını­za şaşılmaz. Çünkü siz beni ve mucizelerimi gördünüz ve gö­rüyorsunuz” buyurdu. Sahâbe: “Yâ Rasûlallah peki kimin îmânına şaşılır” diye arz ve istifsar ettiklerinde, Peygamberi­miz (sav) : “Âhir zamanda benim ümmetimden gelenlerin îmânına şaşılır ki, bunlar Allah’ı bilmezler, beni ve mucize­lerimi de görmediler. Onlar gayba îman getirdiler. İşte bunla­rın îmânı pek taaccübe şayandır. Bunlar benim ihvânımdır. Bunlara pek ziyâde müştakım. Aah, bunları bir görsem” diye emr ü ferman buyururlar. Hattâ sahâbe-i güzin hazerâti: “Yâ Rasûlallah, biz de senin kardeşlerin değil miyiz?” diye sornuşlar. Peygamber Efendimiz (sav): “Hayır, onlar benim kardeşlerimdir, siz benim ashâbımsınız” diye emir buyurmuşlar­dır.

    Aman biz kendi kadrimizi çok bilelim. O Habîb-i Hûdâ’ya ve Şefî-i rûz-ı Cezâ’ya, Rahmetenli’l-âlemîn, Fahrü’l-mürselîn Efendimiz hazretlerine kardeş olmanın kadr ve şerefini bilip ona göre amel edelim[1] .

                                   

    [1] Hâce Osman Bedruddîn Erzurumî, Gülzâr-ı Sâminî Sohbetler, 40., 41. ve 42 sohbetler, Hâcegan Vakfı Yayınları, Ankara 2025.

     

    19Eyl, 2025
    HZ. EBÛ BEKİR-4

    Bir gün Allah Resûlü ﷺ, yanındaki sahâbîlere:

    “İçinizde bugün kim oruçludur?”

    “Bugün kim bir cenâze namazına iştirâk etti?”

    “Bugün kim bir yoksulu doyurdu?”

    “Bugün bir hasta ziyaretinde bulunanınız var mı?” diye sualler sormuştu. Bunların hepsine de Ebûbekir (r.a.) müsbet cevap verdi. Bunun üzerine Allah Resûlü şöyle buyurdular:

    “Kim bu sâlih amelleri bir araya getirirse, o mutlakâ Cennet’e girer.”

    Hz. Ebûbekir (r.a.) bir gün Resûlullah Efendimiz’e:

    “Yâ Resûlâllah! Bana bir duâ öğretiniz de onu namazımda okuyayım!” dedi.

    Allah Resûlü de ona, “Şöyle duâ et!” buyurdular:

    “Allâh’ım! Ben kendime çok zulmettim. Günahları bağışlayacak ise yalnız Sen’sin. Öyleyse tükenmez lûtfunla beni bağışla, bana merhamet et. Çünkü affı sonsuz, merhameti nihâyetsiz olan, yalnız Sen’sin!”

    Hazret-i Ebûbekir (r.a.) ile Ömer (r.a.), Peygamber Efendimiz’in gözü ve kulağı mesâbesindeydiler. Resûlullah onlar hakkında:

    “Benden sonra Ebûbekir ve Ömer’e tâbî olunuz!” buyurmuşlardı.

    Bir kadın, Peygamber Efendimiz’e gelip bir meselesini arz etmişti. Allah Resûlü de ona bâzı tavsiyelerde bulunmuş, bunları yaptıktan sonra tekrar kendisine gelmesini söylemişti. Kadın:

    “Ey Allâh’ın Resûlü, geldiğimde Siz’i bulamazsam ne yapayım?” diye sordu. Bu sözüyle Efendimiz’in vefâtını kastediyordu. Resûlullah:

    “Beni bulamazsan Ebûbekir’e git!” buyurdular.

    Hz. Ebûbekir’in (r.a.) Hutbesi

    Resûlullah Efendimiz ﷺ vefât ettiğinde, Ensâr ve Muhâcirler, Sakîfe’de Hazret-i Ebûbekir’e (r.a.) bey’at ettiler. Bir gün sonra umûmî bir bey’at daha oldu ve Peygamberlerden sonra insanlığın en hayırlısı olan Hazret-i Sıddîk insanlara şöyle hitâb etti:

    “Ey insanlar! En sâlihiniz olmadığım hâlde sizin başınıza halîfe seçilmiş bulunuyorum. Şayet vazifemi hakkıyla yaparsam bana yardım ediniz! Yanlış hareket edersem beni îkâz ediniz! Doğruluk, emin bir şahsiyet olmanın göstergesidir. Yalan ise hıyânettir. Zayıf olanınız hakkını alıncaya kadar benim yanımda en güçlünüzdür. Güçlü olanınız da kendisinden hak sahibinin hakkını alıncaya kadar benim nazarımda en zayıfınızdır.

    Bir millet Allah yolunda cihâdı terk ederse zillete dûçâr olur. İnsanlar arasında kötülük yayılırsa Allah o millete umûmî bir belâ verir. Allâh’a ve Rasûlü’ne itaat ettiğim müddetçe bana itaat ediniz! Şayet Allâh’a ve Resûlü’nün emirlerine riâyette kusur gösterirsem bana itaat etmeniz söz konusu olamaz. Haydi, namazımızı kılalım, Allâh’ın rahmeti üzerinize olsun.”

    Hazret-i Ebûbekir (r.a.) daha sonraki bir hutbesinde de şöyle buyurdu:

    “Vallâhi benim hiçbir gün ve gecede kesinlikle idâreciliğe arzu ve rağbetim olmadı! Allah Teâlâ’dan ne gizlice ne de açıktan böyle bir şey istemedim! Lâkin insanların başıboş kaldığı o ortamda fitne çıkmasından korktum. (Mes’ûliyet endişesiyle vazifeyi kabûl ettim.) Yoksa idârecilikte benim için rahat yoktur. Boynuma öyle büyük bir iş yüklendi ki, Allah Teâlâ’nın yardımı olmadan onu yapacak ne gücüm var ne de imkânım! Şu anda benim yerimde, idârecilik hususunda insanların en kuvvetlisinin bulunmasını ne kadar isterdim!”

    Muhâcirler Hazret-i Ebûbekir’in (r.a.) bu samimî sözlerini gönülden kabûllendiler. Hazret-i Ali ile Zübeyr de yeni halîfeyi takdir ederek şöyle buyurdular:

    “…Hazret-i Ebûbekir, Resûlullah Efendimiz’den sonra bu işe insanların en fazla hak sahibi olanıdır. Zira o, Efendimiz’in hicret esnâsında gizlendiği mağaradaki yegâne arkadaşıdır. Cenâb-ı Hak Kur’ân-ı Kerîm’de kendisinden «ikinin ikincisi» diye bahsetmiştir. Biz onun şerefini, büyüklüğünü biliyoruz. Resûlullah hayattayken ona, imamlığa geçip insanlara namaz kıldırmasını emretmiştir.”

    Resûlullah Efendimiz’in vefâtından bir ay sonraki bir hutbesinde ise Ebûbekir (r.a.) şöyle buyurdu:

    “Arzu etmediğim hâlde hilâfet vazifesine getirildim. Vallâhi, benim yerime bir başkasının bu vazifeyi üzerine almasını ne kadar isterdim! Dikkat edin! Benden, size Resûlullah gibi davranmamı beklerseniz, buna gücüm yetmez! Zira O, Cenâb-ı Hakk’ın kendisine vahiy ikram ettiği ve yanlışlardan mâsum kıldığı bir zât idi. Ben ise sizin gibi bir insanım, herhangi birinizden daha hayırlı da değilim. Beni murâkabe/kontrol edin, istikâmet üzere olursam bana tâbî olun, ayağım kayarsa beni düzeltin!..”

    Bu ifâdeler, Resûlullah Efendimiz’in güzel ahlâkının Hazret-i Ebûbekir’deki akisleridir. Onun ne kadar mütevâzı ve Sünnet-i Seniyye’ye bağlı bir Allah ve Resûlullah dostu olduğunun en bâriz göstergesidir.

    (…/ Devam edecek)